جهاد دعوتى قتال مخصوص است به سالى يكبار و جايز نيست در أشهر حُرُم، و قتال مرابطين مشروط است به اذن امام (ع) يا نايب خاص و در اين جهاد همه وقت جايز است قتال، خواه در اشهر حرم باشد يا غير آن و سالى يكبار باشد يا بيش از آن و شرط نيست در اين قتال مرابطين را اذن امام (ع) يا نايب خاص، بلكه عام، بلى احوط است اذن رئيس سپاه اگر ممكن باشد.

و مرابطه كه پاسبانى ثغر است براى اعلام مسلمين از هجوم مشركين هنگام ظنّ ضرر، بلكه احتمال خوف و خطر واجب است به وجوب كفايى، اگر موقوف عليه حفظ بيضه اسلام يا نجات مسلمانان باشد و بدون آن مستحب است و اگر اهل حدود و ساكنين آن خود مرابطه نمايند ثواب مرابطين دريابند.

و اگر جنگى ميان مرابطين و كفار رو دهد، هر كه از مرابطين مقتول شده مانند شهداى مجاهدين است كه در دنيا ساقط است از او تغسيل و تكفين، و در آخرت ثابت است او را آنچه آماده است براى شهدا از درجات رفيعه و مراتب عاليه.

و مرابطه زمان غيبت كه براى حفظ بيضه اسلام يا خون يا عِرض مسلمين باشد و به متابعت امرا و حكّام به اذن نوّاب عام به عمل آيد، افضل است از مرابطه و مجاهده هنگام حضور امام (ع) و فضل كثير و ثواب جزيل مرابطه و رباط ظاهر است از اين كه سلمان فارسى (رض) از جناب پيامبر 6 روايت كرده كه: «پاسبانى ثغور و سر حدّات مسلمين از شر كفار در يك شب بهتر است از روزه و نماز يك ماه، پس اگر بميرد ثواب عملى كه مى‌كرد در دنيا و رزق او بر او جارى است و از شرّ فتّان- يعنى ملك عذاب قبر- ايمن، كه گويا زنده است و عبادت مى‌كند و ثواب همين عملى كه در حيات مى‌كرد در حال موت بر او مستمر است و روزى مى‌خورد و نزد پروردگار خود»[1].

[1]. عبارت اين روايت را نيافتيم.