نجاست ظرف به خاطر سرايت نجاست از آب متنجس است.

جواب:

شستن ظرف به معناى نجس بودن آن نيست، بلكه تعبّدى شرعى است، مانند هفت بار شستن. در فرض نجس بودن آن، احتمال دارد امر امام به شستن ظرف به خاطر اين بوده كه ظرف با آب دهان خوك، نجس شده است و به سبب لزج بودن آن، امر به هفت بار شستن شده است. روايتى مانند همين مورد است كه دلالت بر خاكمال كردن ظرف به خاطر آب دهان سگ دارد.

آنچه گفته شد دلايل كسانى بود كه معتقد به سرايت نجاست از متنجس‌اند؛ كه ضعف آنها و عدم ظهورشان در مدعا معلوم گشت.

[دلايل عدم سرايت نجاست از متنجس‌]

دلايل ما عبارت است از:

(الف) اصالة الطهاره در ملاقات كننده با متنجس، به دليل «كل شي‌ء طاهر حتى تعلم انه قذر. علاوه بر اينكه ما براى اثبات ادعاى خود نيازى به دليل نداريم؛ زيرا دليلى بر وجوب تطهير نداريم، و اين دلالت بر عدم وجوب مى‌نمايد.

(ب) اخبار:

1. حكم بن حكيم صيرفى مى‌گويد:

قلت لأبي عبدالله (ع): أبول فلا اصيب الماء، و قد أصاب يدي شي‌ءَ من البول. فامسحه بالحائط اوالتراب، ثم تعرق يدي فامسح به وجهي أو بعض جسدي أو يصيب ثوبي. قال: لا بأس به.[1]

به امام صادق (ع) عرض كردم: پس از ادرار آب نمى‌ريزم و رطوبتى از

[1]. كافى 3: 55.