نسبت به جمعه ندارد، به خاطر[1] اين حقير محمد بن الحسن رسيد كه توضيح نمايم مقصود صاحب بحار را بر وجه اختصار، كه تا ظاهر شود حق آن براى اهل اعتبار، و زياده شود بصيرت اهل استبصار در آيات و اخبار ائمه اطهار- صلوات اللّه عليهم مادام الليل و النهار- و اين رساله مشتمل است بر يك مقدمه و دو باب: باب اول: در اشارات آيات سوره جمعه، باب دوم: در اشارات سوره منافقين.

مقدمه‌

اوّل بايد دانست كه استحباب خواندن تمام سورتين مزبورتين در شب جمعه و روز جمعه در نماز جماعت و غير آن‌[2] به جهت آن است كه خواننده و شنونده خبردار شود كه صباح روز جمعه است و به حضور نماز و خطبه آن مهيّا شود و اگر مانعى باشد رفع نمايد مع الامكان. و همچنين خواندن سورتين مزبورتين در نماز جمعه‌[3].

اگر گويند كه: وجوب خواندن سوره «جمعه» و «منافقين» تحصيل حاصل است، به جهت آن كه هر كه حاضر شده، امر او به حضور، بى فائده است، و آن كه حاضر نيست، به او چه فائده‌اى مى رسد؟ چه امر به او نمى‌رسد و نمى‌شنود.

جواب آن كه: نفع بسيار دارد به هر دو؛ به جهت آن كه هر دو طائفه عازم شوند بر حضور جمعات آينده، و توطين نفس سركش بر مواظبت و مداومت و عدم اهمال به سبب شنيدن و خواندن و وعظ و تنبيه، و حذر از ترك در جمعه مستقبله، هر چند به‌

[1]. جواب گفته سابق ايشان است:« چون مسموع شد».

[2]. ر. ك: قرب الاسناد، ص 215، ح 844.

[3]. ر. ك: استبصار، ج 1، ص 414 وج 5، ص 158؛ وسايل، ج 6، ص 119، باب 49( باب استحباب القراءة في الصلاة ليلة الجمعة و يومها بالجمعة و المنافقين)، ح 3.