[129] مسألة: استنجاى مخرجين جميعاً وقتى لازم است كه خبث از هر دو بيرون آمده باشد؛ چه اگر بول يا براز تنها بيرون آيد، همان مخرج به خصوص، اختصاص به استنجاء خواهد داشت، لا غير.

[130] مسألة: اگر مكلّف نسياناً استنجاء ناكرده، وضو يا تيمم كند و نماز بجا آورد، چون متذكر شود، اعاده نماز بر او واجب است و اعاده وضو و تيمم مستحب است؛ چنانكه سابقاً مذكور شد و ميان استنجاء از بول و استنجاء از براز در اين حكم فرق نيست. و ابن بابويه- رضى اللّه تعالى عنه- اعاده وضو و تيمم را نيز واجب مى‌داند.[1]

[131] تنبيه: واجبات و محرّمات تخلّى و استنجاء كه ذكر كرديم شانزده است، و مسنونات و مكروهات شصت و چهار. پس عدد مجموع آداب خلوت و استنجاء از واجب و حرام و مندوب و مكروه هشتاد باشد، و اللّه سبحانه وليّ الفضل و التوفيق.

باب سيم: سنن الاستطابة المطلقة

[132] أساس: «استطابه» استفعال است از «طيب»- به كسر- به معنى پاكى و پاكيزگى، و از جمله استطابه مطلقه است تطيّب و استعمال طيب- به كسر- به معنى مطلق عطريات و تقليم اظفار و جزّ شوارب، يعنى ناخن گرفتن و از شارب چيزى قطع كردن، در هرروز جمعه مثمر است استكثار خير و استجلاب رزق را. و در اصول حديث از أبو عبد اللّه الصادق (ع) مروىّ است: «إنّها أبلغ في استنزال الرزق من التعقيب فيما بين طلوع الفجر إلى طلوع الشمس»[2].

[1]. رجوع شود به وسائل الشيعة، ج 3، ص 481.

[2]. من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 74، باب تقليم الاظفار، ح 311، با تفاوتى اندك.