صدوق و شيخ الطائفة مروىّ است، به اسناد صحيح از داود بن فرقد، كه مولاى ما أبي عبد اللّه الصادق (ع) فرموده است: «كان بنوا اسرائيل إذا أصاب أحدهم قطرة بولٍ، قرضوا لحومهم بالمقاريض، و قد وسّع اللّه تعالى عليكم بأوسع ما بين السماء و الارض، و جعل لكم الماء طهوراً، فانظروا كيف تكونون»[1].

مراد از آن، غير مخرج بول است و «اصر» كه در تنزيل كريم واقع است: «رَبَّنا وَ لا تَحْمِلْ عَلَيْنا إِصْراً كَما حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِنا»[2] مفسرين آن را به تكاليف شاقّه تفسير كرده‌اند، مثل قتل انفس در توبه‌[3] و قطع موضع نجاست از بدن و رخت به مقراض و پنجاه نماز در هر شبانه روز و صرف ربع مال در زكاة واجب.

و موضع نجاست كه قطع مى‌كرده كرده‌اند ماعداى مخرج بول و مسربه براز بوده است، كه آن هر دو محل استنجاء است.

[مسنونات و مكروهات از آداب استنجاء]

[125] أساس: مسنونات و مكروهات از آداب استنجاء، بيست و هشت است، چنانچه في ما سبق‌[4] مذكور شد:

اوّل: سنّت است در براز غير متعدّى، اختيار آب بر استجمار، و در متعدّى جمع ميان هر دو، و جمع ميان هر دو مطلقاً در استحباب افضل و اكمل است.

و «مستحب» در اين مقام به معنى افضل افراد واجب تخييرى است؛ چه وجوب تخييرى با استحباب عينى مصادمت ندارد، نه به معنى اصطلاحى، كه قسيم مطلق واجب و يكى از احكام خمسه است.

[1]. من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 10، ح 13؛ تهذيب الاحكام، ج 1، ص 356، ح 1064.

[2]. سوره بقره، آيه 86.

[3]. چنان‌كه در سوره بقره، آيه 54، به آن اشاره شده است.

[4]. رجوع شود به فراز شماره ... صفحه 315.