دويم: دلك و مسح مخرج بول در استنجاء و ازاله عين خبث به جسمى طاهر اوّلًا و مستحب است بعد از استبراء و قبل از شستن و آب ريختن.

و استحباب آن در بيان شهيد- قدّس اللّه نفسه- مذكور است‌[1].

سيم: آب ريختن بر مخرج بول، زائد بر قدر واجب، كه عبارت است از دو مثل ما على الحشفة، سنت است.

چهارم: تقديم شستن هر دو دست از موضع زند، بر ادخال آنها در إناء[2] و آب برداشتن به جهت استنجاء، داخل مستحبات استنجاء است در مقنعه و تهذيب‌[3] و در فقيه تصريح شده كه دوبار مطلقاً[4] و در نفليه گفته است كه به طريقى كه از براى وضو سنت است قبل از وضو.

مراد آنكه از براى بول يك بار و از براى براز دوبار؛ چنانچه در شرح تقرير كرده است.[5]

و پيش من تخريج اين استحباب از مدرك شرعى و ادعاى شمول قول باقر و صادق (ع)[6] اين حكم را، چنان‌كه در ذكرى متصدى آن شده‌[7]، مقام تأمل است.

پنجم: تقديم استنجاء از براز، بر استبراء و استنجاء از بول، بعد از اكمال استبراء بلا تأخير، مستحب است و عمار ساباطى از ابى عبد اللّه الصادق (ع) روايت كرده است‌[8].

[1]. البيان، ص 42.

[2]. اناء: ظرف آب.

[3]. المقنعة، ص 40؛ تهذيب الاحكام، ج 1، ص 36، ح 97.

[4]. من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 46، ح 91 و 92.

[5]. الفوائد الملية، ص 54.

[6]. تهذيب الاحكام، ج 1، ص 36، ح 96 و 97.

[7]. ذكرى الشيعة، ج 1، ص 109.

[8]. تهذيب الاحكام، ج 1، ص 29، ح 76.