اتصاف به اوصاف ملكات ملكيه و اصناف كمالات بشريه در فطرت ثانيه، به اين درجه عاليه مخصوص باشد، چنانكه مذهب شيعه است.

و منكر اين حقيقت، در نظر صاحب نظران، از دايره بصيرت عقلى خارج و از حوزه استقامت حليت فطرت انسانى بيرون مى‌ماند: «وَ مَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُوراً فَما لَهُ مِنْ نُورٍ»[1].

باب دوم: آداب الاستنجاء

[86] أساس: «استنجاء» به حسب لغت استفعال است، يا از «نجوه»- به فتح نون و اسكان جيم- به معنى زمين مرتفع، يا از «نجو» به معنى قطع و ازاله، و يا به معنى كشط[2] و كشف، در اصطلاح فقه عبارت است از ازاله خبيثيّت بول و براز از مخرجين به طريق مقرر شرعى و براز[3]- به فتح باء موحّده- كنايت است از نجو- به فتح نون و اسكان جيم- و آن غايط است.

و استنجاء از بول به آب مطلق طاهر واجب و متعيّن است، و به هيچ چيز ديگر جايز نيست و به غير از آب چيزى ازاله خبث بول نمى‌كند؛ به نصّ سيّد المرسلين و اوصياء معصومين- صلّى اللّه عليه و عليهم اجمعين- و اجماع مجتهدين فرقه ناجيه امامية- رضوان اللّه تعالى عليهم-.

[1]. سوره نور، آيه 40.

[2]. كشط: تراشيدن

[3]. در حاشيه آمده است:« حق آن است كه براز- به فتح- كنايت است از غايط، و براز- به كسر- مصدر است، به معنى حرب و مبارزه چنانچه ابن اثير در جامع الأصول و نهايه و مطرزى در مغرب و علامه زمخشرى در فائق و اساس البلاغة ذكر كرده‌اند، و آنچه را جوهرى در صحاح گفته: به كسر عبارت از غايط است، صحيح نيست و من بر آن اعتماد ندارم»( منه ; تعالى).