و اقل مقدارى كه مجزى است: دو مثل بولى است كه بر حشفه مانده باشد، با تخلل انفصال كه دومرتبه آب ريختن متحقق شود، چنانكه حديث نشيط بن صالح از ابي عبد اللّه الصادق (ع) افاده آن مى‌كند[1].

و در فقيه لفظ «مرّتين» صريحاً مذكور است‌[2].

و توقف علامه- ; تعالى- در منتهى‌[3] در صحت حديث، به جهت آنكه «مروك بن عبيد» در طريق است و حال او معلوم نيست، وجهى ندارد؛ چه مَرْوَك بن عبيد جليل القدر و معروف الحال، و جلالت و توثيقش در علم رجال ثابت و مبيّن است.

و نيز منطوق روايات ديگر، كه ازاله نجاست بول از بدن يا از رخت به دوبار شستن مى‌شود، مخرج بول را شامل است.

و ابو الصلاح حلبى (ره) نفى مقدّر كرده، مى‌گويد: ضابطه در استنجاء از بول مقدارى از آب است كه مزيل عين نجاست و اثر آن باشد و تعدد و تخلّل انفصال در شستن لازم نيست‌[4] و علامه (ره) نيز در نهاية اختيار اين قول كرده است‌[5] و پيش من عمل و اعتماد بر قول مشهور است.

و استنجاء از براز اگر از مخرج متعدى شده، حواشى و حول مخرج را[6] آلوده‌

[1]. تهذيب الاحكام، ج 1، ص 35، ح 93، استبصار، ج 1، ص 49، ح 139

[2]. من لا يحضره الفقيه، ج 1، ص 30، باب ارتياد المكان، ح 59.

[3]. منتهى المطلب، ج 1، ص 265.

[4]. الكافي في الفقه، ص 127.

[5]. نهاية الاحكام، ج 1، ص 78.

[6]. در حاشيه نسخه« ص» آمده است:« علامه در نهايه گفته است: غير متعدّى آن است كه از حواشى مخرج نگذشته باشد و متعدى آنكه ماوراى حواشى را آلوده ساخته باشد و متطوق متن حديث آن است كه آنچه حواشى را آلوده سازد متعدى است؛ لهذا ما حواشى را حول حلقه مخرج گرفتيم».( منه ; تعالى).