ترجمه فارسى‌

[مقدمه‌]

سپاس و ستايش مر خداى راست آن چنان كه زيبنده بزرگى، جبروت و جلال اوست و درود و سلام بر سرور و سالار ما، محمّد 6 و خاندانش.

پس از حمد و ثنا، حسين بن عبدالصمد جباعى- آن كه نيازمند رحمت و بخشايش خداى بى نياز است- چنين مى‌گويد: هنگامى كه به مجلس شاهانه‌[1]- كه پيوسته پرچم دولتش در اهتزاز و تا قيامت بر دشمن پيروز باد- در روزهاى پايانى ماه ذى قعده به سال 768 با جمعى از ياران شرف حضور يافتم، در باره دو مسأله سخن به ميان آمد. برخى از برادران به تأييد فتواى مشهور بين فقهاى متأخّر شيعه در اين دو مسأله پرداختند، بدون توجه به مأخذ و مستندشان، تنها به بازگويى آرا و نظريات آنان در اين مورد بسنده كردند و چون حقير مى‌دانستم كه دلايل آنان توانايى اثبات مدّعايشان را ندارد، به مخالفت برخاسته و فتوايى را مخالف و متفاوت با فتوايى كه نقل مى‌كردند، بيان كرده و در تقويت آن برآمدم.

(دلايلى در اثبات و تأييد اين قول آوردم.) امّا آنان اين قول را نپسنديدند و تقبيح كردند. در نتيجه با نگارش اين رساله وضعيّت را تبيين و تحليل كرده تا اشكال‌ها و شبهه‌ها برطرف شود. [در اين تلاشم‌] اعتماد و اتّكالم تنها به خدا است:

مسأله يكم: چنانچه ادرار يا هر رطوبت نجسى به حصير[2] يا بوريايى برسد و

[1]. مقصود بارگاه شاه طهماسب اوّل، پادشاه صفوى است كه در سال‌هاى 930 تا 984 ق سلطنت كرد. در دوره وى دو تحوّل شگرف رخ داد؛ يكى: سركوب شورش ازبكان در خراسان به سال 935 ق. ديگرى: پيمان صلحى بود كه بين دولت وى و خلافت عثمانى در سال 968 بسته شد كه به موجب آن، جنگى كه سال‌هاى مديد بين دو كشور درگرفته بود، به پايان رسيد و از سوى ديگر شاه طهماسب توانست با اين صلح امنيّت و ثبات ر ادر تمام قلمرو دولتش برقرار سازد.

[2].« حُصُر» جمع« حصير» و آن زيراندازى است كه از برگ نخل به طول انسان و بيشتر از آن سازند. ر. ك: مجمع البحرين، ج 1، ص 415، ماده« حصر».