مقام الهى مستجمع صفات متقابله است‌

بنابراين، آن حقيقت وجود كه از همه تعلقات مجرد است و عين وحدت و صرف نور است بسيط الحقيقة و عين وحدت است و نور محض است كه هيچ‌گونه شائبه ظلمت عدم و كدورت نقص در او نيست، و از اين رو همه اشياء است و هيچ يك از آنها هم نيست، و صفات متقابله به وجود واحدى كه از كثرت عينى و علمى مقدس است در حضرت كبريايى‌اش موجودند و از تعين خارجى و ذهنى منزه. پس او (تعالى) در عين ظهورش بطون است و در بطونش ظهور.

در رحمتش غضب نهان است و در غضبش رحمت پنهان. پس اوست لطيف قاهر ضارّ نافع. از امير المؤمنين 7 نقل شده كه فرمود:

«منزه است خدايى كه رحمتش دوستانش را فرا گرفته در حالى كه شديدترين نقمت نيز هست. و نقمتش بر دشمنانش شديد شده در عين حالى كه رحمت واسعه نيز هست.» پس خداى تعالى به حسب مقام الهيت همه صفات متقابله را مانند رحمت و غضب، بطون و ظهور، اوليت و آخريت، و سخط و رضا مستجمع است و انسان كه خليفه اوست به واسطه قربش به آن حضرت و نزديك بودنش به عالم وحدت و بساطت، با دو دست لطف و قهر حضرت حق آفريده شده است، و به همين جهت است كه خليفة الله همچون حضرت بارى تعالى كه مستخلف عنه است، مستجمع صفات متقابله است. و لذا حضرتش وقتى به ابليس اعتراض كرد و فرمود: «چرا سجده نكردى به آنچه من او را با دو دستم آفريده‌ام؟ يعنى تو كه مخلوق يد واحده هستى بايد به كسى كه مخلوق دو دست است سجده كنى.