پس هر صفتى كه به لطف تعلق دارد صفت جمال است و هر چه به قهر متعلق است صفت جلال است. پس ظهور عالم و نورانيتش و بهائش از جلوه جمال است، و مقهوريت او در شعاع نور آن حضرت و سلطنت كبريايى حق از جلوه جلال است، و جلال به وسيله جمال ظاهر شده و جمال به وسيله جلال مختفى است.

هر چه انس و خلوت و صحبت است در تجلى جمال است، و هر چه دهشت و هيبت و وحشت است اثر تجلى جلال است. پس اگر بر قلب سالك با لطف و انس تجلى شد، متذكر جمال گردد و گويد:

«بار الها، از تو سؤال مى‌كنم كه به زيباترين زيبايى‌ات بر من تجلى كنى.» و چون تجلى به قهر و عظمت و كبريا و سلطنت شود متذكر جلال شود و عرض كند: «بار الها با جليل‌ترين جلالت بر من تجلى كن.» پس از براى اولياء سالكين إلى اللّه و آنان كه هجرت به سوى او كرده‌اند و به گرد حريم كبريايى‌اش در طواف‌اند احوال و اوقات و واردات و مشاهدات و خطورات و اتصالاتى است و از محبوبشان و معشوقشان تجلى‌ها و ظهورها و لطف‌ها و كرامتها و اشارت‌ها و جذبه‌ها و جذوه‌هاست، و هر وقتى و در هر حالى به مناسبت حالشان،

______________________________
[1]

(دو بيت از قطعه‌اى به مناسبت موضوع سخن، از مترجم)