است. بنابراين، صفات ثبوتيه همگى جمال است، ولى همگى بهاء نيست، بلكه برخى از آنها بهاء است.

و بهىّ (به معناى زيبا)، به اعتبارى از اسماء ذات است و به اعتبار ديگر از اسماء صفات است و به اعتبار سوم از اسماء افعال است، گر چه به اسم صفت و اسم فعل بودن بيشتر شبيه است تا اسم ذات. و نام جميل (زيبا) به يك توجيه اسم ذات است و به توجيه ديگر اسم صفت، ولى از اسماء افعال نيست، گر چه به اسم صفت بودن شبيه‌تر و مناسب‌تر است. و در شرح جمله اللّهُمَّ انّى اسْئَلُكَ مِنْ قَوْلِكَ بِارْضاهُ، بيانى إن شاء اللّه خواهيم داشت كه براى اين مقام نيز مفيد است.

معناى عرفانى حروف‌

يكى از بزرگان مشايخ از اهل سير و معرفت (رضوان اللّه عليه)[1] در كتابش اسرار الصلوة در تفسير «بسم اللّه الرّحمن الرّحيم» به حسب اسرار حروف، پس از آنكه رواياتى از كافى و توحيد و معانى از عياشى از امام صادق 7 نقل مى‌كند كه فرموده است: «باء به معناى بهاء خدا است، و سين به معناى سناى خداست، و ميم به معناى مجد خداست» و قمى از حضرت باقر و حضرت صادق و حضرت رضا عليهم السّلام نيز مانند آن را نقل مى‌كند ولى در آن روايت به جاى مجد خدا، ملك خدا است، مى‌گويد: «من مى‌گويم: از اين روايات و ديگر روايات كه در ابواب مختلف رسيده است معلوم مى‌شود كه عالم حروف، خود عالمى است در مقابل همه عوالم، و ترتيب آن عالم نيز با ترتيب حروف مطابق است. پس الف گويى بر واجب الوجود دلالت‌

[1] -مرحوم عارف كامل حاجى ميرزا جواد ملكى.