باب سيزدهم در حزن‌

قال اللّه تعالى الحمد للّه الّذى اذهب عنّا الحزن‌[1]. ابو سعيد خدرى گويد رضى اللّه عنه كه از پيغامبر صلّى اللّه عليه و سلّم شنيدم كه هيچيز نبود كى ببنده مؤمن رسد از دردى يا اندوهى يا مصيبتى يا رنجى الّا كه بدان ايشانرا كفارتى باشد از گناه‌[2]. [و] اندوه دل [را] پاك كند از پراكندگى و غفلت و حزن از اوصاف اهل سلوك باشد[3].

از استاد ابو على [دقّاق‌] شنيدم كه اندوهگن در ماهى راه خداى چندان ببرد كه بى‌اندوهى بسالهاى بسيار نبرد. و در خبر مى‌آيد كه خداى تعالى دل اندوهگنان دوست دارد[4].

[1] - مب: حديث را بعربى نيز آورده است.

[2] - مب: هيچ رنج و تعب و نصب و اندوه و انديشه ببنده مسلمان نرسد الا كه خداى عز و جل كفارت گناهش كند.

[3] - مب: چون خداوندش از اهل سلوك بود. متن عربى: الحزن حال يقبض القلب عن التفرق فى اودية الغفلة و الحزن من اوصاف اهل السلوك. اندوه حالى است كه دل را فرومى‌كشد و نگاه مى‌دارد از پراكندگى در واديهاى غفلت و حزن صفت رهروان است( يعنى مبتديان)

[4] - در« اصل» بعد از روايت توراة است ولى موافق« مب» و« متن عربى» در اينجا آورديم.