كمك گيرى. [چرا كه‌] مصون ماندن از خطا، و حمايت و تأييد تنها با خداست، و لا حول و لا قوّة إلّا به.

حقوق كارها

10- امّا حقّ نماز اين است كه بدانى آن ورود به درگاه الهى است، و اينكه تو در پيشگاه خداوند ايستاده‌اى. پس چون اين معنى و موقعيّت را دانستى تو را سزد كه در آنجا همچون بنده‌اى خوار و خودباخته، بيمناك و اميدوار، درمانده و زار- بزرگ دارنده آن كسى كه در مقابلش با آرامى و سرافكندگى و فروتنى اعضا، و تواضع ايستاده است همراه با راز و نياز نيكوئى كه در دل با او دارد- در آزادى جانت كه خطاها احاطه‌اش نموده، و گناهان به نابوديش كشانده، به او روى مى‌آورى، و لا قوّة إلّا باللَّه.

11- و امّا حقّ روزه اين است كه بدانى آن پرده‌ايست كه خداوند آن را بر زبان و گوش و چشم و دامن و شكمت كشيده تا بوسيله آن تو را از دوزخ حفظ كند. و اين گونه در حديث آمده كه: «روزه خود سپرى در برابر آتش دوزخ است»، پس چنانچه تمام اعضايت در پرده و حفاظ آن آرام گرفت در اين صورت به محفوظ ماندن [از آتش‌] اميدوار باش، امّا اگر اعضا و جوارح را رها بسازى و بگذارى كه در آزادى و پريشانى باشند، و مانع آنها از تجاوز از حدّ نباشى از اينكه پرده دريده شود، و از آن بدر روى در امان نخواهى بود، و لا قوّة إلّا باللَّه.

12- و امّا حقّ صدقه (كمك به نيازمندان) اين است كه بدانى آن؛ اندوخته و پس انداز تو نزد پروردگارت مى‌باشد، و سپرده‌اى از آن توست كه نيازى به گواه گرفتن ندارى، پس چون بدين معنى پى بردى؛ تو بدان چه كه در پنهان به امانت سپرده‌اى مطمئن‌تر از چيزى هستى كه آن را آشكارا همى سپرده‌اى، و تو را سزد كه آنچه با خدا آشكارا داشته‌اى سرّى و پنهان نمائى، و در هر حال و وضعى آن مطلب بصورت راز بين تو و او باشد، و بر آنچه بدو سپرده‌اى هيچ كمكى بر گواهى گوشها و چشمها- كه گوئى بدانها خاطرجمع‌ترى- بر آن مخواه، البتّه نه بدين صورت كه تو نسبت به برگشت سپرده‌ات به خود اطمينان ندارى. سپس بر هيچ كس بخاطر صدقه؛ منّت مگذار، چرا كه آن براى تو است، پس چنانچه بدان باليدى و منّت نهادى از اينكه بروزگار همان كس كه بر او منّت نهادى گرفتار شوى خاطر آسوده مدار، زيرا اين گواه بر اين موضوع است كه آن را براى خودت‌