يكى از شعراى علوى را ذكر فرمود و قسمتى از اشعار او را تلاوت كرد و فرمود:

متوكّل گفت: نداى صوامع چيست؟ امام 7 فرمود: بانگ اذان كه هر روز چند نوبت از مأذنه صومعه‌ها و مساجد به گوش مى‌رسد كه اشهد ان لا اله الّا اللَّه و اشهد انّ محمّدا رسول اللَّه آيا اين محمّد جدّ من است يا جدّ شماست؟

متوكّل گفت: و اللَّه او جدّ توست و ما تو را از او نمى‌رانيم!

موعظه امام در مجلس متوكّل‌

: روزى جاسوسان به متوكّل خبر دادند كه امام هادى 7 قصد قيام بر عليه او دارد و در منزل خود اسلحه و قوا جمع آورى مى‌كند، متوكّل دستور داد شبانه به منزل حضرت هجوم ببرند و او را تحت الحفظ به مجلس وى بياورند، وقتى مأموران به منزل امام 7 وارد شدند، امام را در اتاقى در بسته با جامه‌اى پشمين در روى خاك در حال سجود و نماز ديدند، در حالى كه آياتى از قرآن بر لبان مباركش مترنّم بود، مأموران خانه امام را تفحّص كردند، امّا هيچ چيز جز قرآن و يك شمشير و اندكى وجه نقد در آنجا نيافتند، امّا به دستور متوكّل امام را به نزد وى بردند، متوكّل در آن لحظه در مجلس باده‌گسارى نشسته بود و به آواز عود و نى گوش سپرده و جام شراب بدست داشت.

با ديدن هيبت امام اندكى مستى شراب از او بر طرف شد، ليكن براى خوار كردن حضرت جام شراب را به ايشان تعارف نمود.

امام 7 فرمود: به خدا سوگند گوشت و خون من از نجاست خمر بر كنار است، مرا از اين امر معاف كن.

متوكّل گفت: حال كه چنين است براى رونق مجلس ما شعرى بخوان! امام فرمود:

من شعر زيادى نمى‌دانم! متوكّل گفت: چاره‌اى نيست، همان اشعار كوتاه را براى ما تلاوت كن، امام در نهايت شجاعت زبان گشود و اشعارى در ذمّ دنيا و ناپايدارى آن قرائت فرمود:

[1] ترجمه شعر ذكر شده (بحار الانوار، جلد 50، صفحه 29).