روشهاى آموزش و پرورش در جهان فعلى بوده است.

در آن دوران طوائف گوناگونى از گوشه و كنار جهان اسلام به محضر امام صادق 7 مى‌شتافتند و از سرچشمه ناب علوم امامت بهره‌مند مى‌شدند، جريان فكرى كه در زمان امام صادق 7 رواج يافته بود، يك موج مادّى گرايى و الحادى بود كه اگر سدّ خلل ناپذير و استوار دانشگاه امام صادق 7 نبود، تازه مسلمانان كم معلومات و محافظه‌كاران و قشرى‌گرايانى كه فقط ظاهر دين را مى‌شناختند به آسانى تحت تأثير اين موج قرار گرفته و دچار ارتداد و الحاد مى‌شدند.

امام صادق 7 براى مقابله با اين موج سه طرح برنامه ريزى شده را ترتيب داد:

1- دعوت از حكماء و دانشمندانى كه به خوبى از فلسفه يونان و ساير فلسفه‌ها به طور كلى اطلاع داشتند و به خوبى از نظر اسلام در باره آنها آگاهى داشتند، دانشمندانى همچون هشام بن حكم و محمد بن نعمان و هشام بن سالم و ...

2- رويارويى شخصى با سران انديشه‌هاى كفر آميز نظير ابى العوجاء و ...

3- املاء رساله‌هايى همچون (توحيد مفضّل) و (اهليجه) و ....

بايد دانست كه فلسفه اسلامى از همين برنامه خردمندانه امام نشأت گرفته است و با بهره‌گيرى از افكار ارزشمند و احاديث پر بار امام صادق 7 بود كه مسلمانان توانستند مكتبى اصيل در ميان مكاتب فلسفى جهان به وجود آورند

موضع‌گيرى امام در برابر رويدادهاى سياسى‌

: جور و ستم بنى اميه باعث شد تا انقلابهايى از سوى مردم در مخالفت با آنها صورت بگيرد، اگر چه تمام آنها به شكست مى‌انجاميد، امّا ريشه‌هاى آنها باقى مى‌ماند، تا بار ديگر در زمان مناسب قوّت بگيرد، سرانجام بنى عباس در زمان مناسب توانستند با سوء استفاده از افرادى چون ابو مسلم خراسانى چرخه سياست را به نفع خود تغيير داده و بر منصب خلافت قرار بگيرند.

برخى بر اين باورند كه اين دوران مناسبترين دوران براى بازگشت خلافت به محور اصلى آن يعنى ائمه : بود و امام صادق 7 مى‌توانست با استفاده از موقعيّت بدست آمده انقلاب را به جهت درست هدايت كرده و خود بر منصب خلافت تكيه زند، امّا واقعيّت غير از اين ادّعاست.

واقعيّت اين است كه بنى عباس نه خوش كردارتر از امويان بودند و نه در راه‌