امّا متن صلح نامه:

(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ)* اين پيمان نامه‌ايست كه حسن بن على بن ابى طالب با معاويه بن ابى سفيان منعقد كرده است، وى با معاويه مصالحه مى‌كند كه حكومت را با شرايط زير به او واگذار كند:

1- معاويه در ميان مردم مطابق كتاب خدا و سنّت پيامبر و سيره جانشينان صالح او حكومت كند.

2- معاويه بن ابى سفيان نمى‌تواند، پس از خود جانشينى براى حكومت تعيين كند، بلكه پس از وى حسن و پس از او حسين بايد بر مردم حكومت كنند.

3- مردم در هر جا كه باشند، در شام يا عراق يا حجاز و يا يمن بايد در امان باشند.

4- ياران و پيروان على و زنان و فرزندانشان بايد در امان باشند و معاويه بايد در اين خصوص سوگند ياد كند و پيمان دهد، اگر بنده‌اى به خداوند سوگند بخورد و سپس به عهد خود و آنچه گفته است وفادار بماند، خداوند بر او خرده نگيرد.

5- معاويه نبايد عليه حسن بن على و برادرش حسين و نيز ديگر افراد خاندان رسول خدا 6 در نهان و آشكار دست به توطئه بزند يا آنها را در هر كجا كه باشند به هراس اندازد، خداوند بهترين كسى است كه به شهادت گرفته مى‌شود [1].

پس از انعقاد اين صلح نامه امام حسن 7 همراه يارانش به كوفه بازگشت، امام با قبول اين صلح نامه كه برخى از دوستانش آن را موجب ذلّت و دشمنانش آن را اقدامى از روى ترس و تسليم‌طلبى دانسته‌اند، فداكارى بزرگى از خود نشان داد، خود امام حسن خطاب به يكى از معترضان مى‌فرمايد: (من خواركننده و مذلّ المؤمنين نيستم، بلكه سرافرازكننده آنها هستم، من زمانى كه سستى و كراهت ياران خود را براى جنگ مشاهده كردم، تصميم به انعقاد صلح گرفتم و يگانه مقصودم جلوگيرى از كشتار شما بود).

اگر امام حسن 7 جامع همه كرامتها و فضايل از ناحيه غيب مؤيد نبود، هرگز راضى نمى‌گشت با معاويه نيرنگ باز جامع همه مفاسد صلح نمايد، اگر بردبارى‌

[1] بحار الانوار، جلد 10، صفحه 115.