عظيم ناشى از قوّت ايمان آن حضرت نبود، هرگز در برابر آن ملعون شكيبايى نمى‌ورزيد و نمى‌توانست سير نزول امّت بسوى جاهليّت را تاب بياورد، آن حضرت آخرت را بر دنيا ترجيح داد تا چهره واقعى معاويه را به مسلمانان نشان دهد و نقاب فريب و نيرنگ را از چهره او كنار بزند، آن حضرت از حكومت دست شست، چون مى‌دانست كه مردم شايستگى و تحمّل حكومت عدل را ندارند و حكومت غير عادلانه نيز وسيله‌اى نبود كه امام بتواند با تمسّك به آن اهداف و ارزشهاى رسالت را تحقّق بخشد، آن حضرت وسيله‌اى بهتر از حكومت يافت و آن پيوستن به صفوف مخالفان و دميدن روح ايمان در امّت از طريق پرورش رهبران و نشر افكار حقّه و رهبرى مؤمنان راستين مخالف با حكومت و توسعه مبارزه مخالفان بود.

صلح نامه امام حسن دربرگيرنده مهمّ‌ترين قوانين حكومت اسلامى بود و معاويه اين شرطها را در حضور مردم پذيرفت، لكن بعدها آن شروط را زير پا نهاد و عملا به هيچ يك از آنها عمل ننمود، هدف اصلى امام 7 از انعقاد صلح، افشاء كردن ماهيّت فاسد آن مرد نيرنگ باز و نابود كردن حكومت جاهلى بود، اين حركت امام باعث شد معاويه نقاب حقّ نمايى را از چهره كريه و باطل خود كنار بزند و مردم حقّ و باطل را به روشنى تميز دهند.

در دوران صلح امام حسن هرگز از مواضع خود كناره‌گيرى نفرمود و هر جا معاويه عملى بر خلاف صلح نامه انجام مى‌داد، امام 7 در حضور مردم او را رسوا و مفتضح مى‌فرمود و چهره پليد او را آشكار مى‌نمود.

پس از گذشت چند ماه، امام 7 كوفه را به قصد مدينه ترك نمود، با رفتن امام از كوفه، خير و بركت نيز از آن شهر رخت بر بست و طاعون سختى در آنجا شايع شد و جمع كثيرى در اثر ابتلاء به طاعون از دنيا رفتند.

با ورود امام به مدينه، مردم استقبال گرمى از آن حضرت به عمل آوردند و امام در آن شهر بر ضد معاويه و توطئه‌هاى او به جنگ سرد متوسل شد و حتّى در سفرى به شام پايتخت خلافت معاويه مردم آن ديار را به احقاق حقّ و نابودى باطل دعوت كرد، امام در اين سفر تبليغى روشنگرانه به مردم شام تفهيم نمود كه معاويه على رغم همه تبليغات پوشاليش صلاحيّت خلافت و رهبرى را ندارد و قصدى جز باز گرداندن امّت به زمان جاهليّت در سر نمى‌پروراند و چيزى كه براى او ابدا اهميّت ندارد خير و