دارد و نامه‌اى به اين منظور به سپاه معاويه ارسال نموده است، آنگاه به عبيد اللَّه وعده داد، اگر دست از جنگ بردارد هزار هزار درهم به او ببخشد و او را با وعده پول و رياست فريفت! به اين ترتيب اين عموزاده امام حسن 7، در اين آزمون سخت شكست خورد و نيرنگ معاويه در وى كارگر افتاد و هنگام طلوع فجر مخفيانه به اردوى معاويه ملحق شد! با رفتن او مرد شماره دو سپاه قيس بن سعد به فرماندهى رسيد، ليكن خبر فرار عبيد اللَّه سپاه متزلزل امام را متزلزلتر نمود، بطورى كه سه چهارم آنها ميدان جنگ را ترك كردند و شمارشان به چهار هزار نفر رسيد.

از آن سو سپاه امام حسن با 30 هزار سرباز به نزديكى مداين رسيد، امّا معاويه دست از نيرنگ بر نداشت و در ميان اين سپاه شايع كرد كه امام حسن پنهانى قصد صلح با معاويه را دارد و به او در اين رابطه نامه نگارى نموده، همچنين خبر فرار عبيد اللَّه بن عباس و پيوستن او به سپاه معاويه و كم شدن سپاه جلودار را نيز در ميان سپاهيان رواج داد و اين خبر موجب ضعف بيشتر و نگرانى در ميان آن افراد مذبذب شد تا آنجا كه برخى از آنها به سپاه معاويه ملحق شده، و بعضى به معاويه نامه نوشتند كه اگر بخواهى حسن را دست بسته به نزد تو مى‌آوريم و يا اگر بخواهى مى‌توانيم او را بكشيم! و امام حسن 7 در ميان چنين افرادى اسير بود و حتّى چهل يار مخلص و از جان گذشته نداشت كه بتواند با اتّكا به ايشان در مقابل سپاه معاويه صف‌آرايى كند.

افراد سپاه امام 7 به زور از امام مى‌خواستند با معاويه بيعت كند و حتّى نقشه قتل و ترور آن حضرت را پى ريزى مى‌كردند.

با اين عمق فشار و شرايط پيش آمده، امام حسن 7 چاره‌اى جز انعقاد صلح نداشت، بنا بر اين امام در مورد صلح به معاويه نامه نگاشت و بعضى ديگر گفته‌اند:

معاويه نامه‌اى در اين باره به حضرت نوشت و بعد از توافق بر سر بندهاى آن، اين صلح نامه به امضاى دو طرف رسيد، در واقع عقد اين صلح نامه در آن شرايط بهترين كارى بود كه مى‌توانست خير و صلاح را به امّت اسلام باز گرداند.