منطقه‌اى به نام (غدير خم) متوقّف فرمود و درنگ نمود تا ساير مسلمانان نيز به آن منطقه برسند، آنگاه در ميان جمع بر روى بلندى ايستاد و خطابه غرّا و مفصلى ايراد نمود كه در طىّ آن پس از حمد و ثناى الهى به وفات قريب الوقوع خود اشاره فرمود و آنها را به پيروى از كتاب خدا و عترت خويش فرا خواند و پس از بر شمردن خصال بى‌همتاى على 7 او را بر سر دست خود بالا برد و صريحا خطاب به مردم فرمود: اى مردم، آيا من نسبت به مؤمنان از خود ايشان اولى و شايسته‌تر نيستم؟ همه مسلمانان اين مطلب را تصديق نمودند، سپس فرمود: پس هر كس من مولاى اويم، اينك اين على مولاى اوست، خداوندا دوستان او را دوست بدار و دشمنان او را دشمن دار، سپس مردم را براى بيعت با على 7 دعوت نمود و مردم دسته دسته براى بيعت به سوى على 7 شتافتند [1]، بايد از كسانى كه مدّعى هستند ولايت در خطبه غدير به معناى سرپرستى نيست، بلكه ولايت محبّت است، پرسيد: آيا براى ولايت محبّت بيعت لازم است؟! پس از آنكه پيامبر 6 از تحقّق بيعت اطمينان يافت، فرشته وحى بار ديگر نازل شد و ابلاغ كرد: الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلامَ دِيناً: امروز دين شما را برايتان كامل نمودم و نعمت خود را بر شما تمام كردم و دين اسلام را به عنوان آيين بر شما پسنديدم [2]).

ليكن پيامبر 6 مى‌دانست كه عرب كينه جوى تازه مسلمان شده، دلاوريهاى على 7 را در به خاك و خون كشيدن اقوام خود فراموش نخواهند كرد و رهبرى او را نخواهند پذيرفت، از طرف ديگر پيامبر 6 منافقان اطراف خود را كه براى در دست گرفتن قدرت و تسلّط بر مسلمين نقشه مى‌كشيدند به خوبى مى‌شناخت.

لذا على رغم بيمارى مرتّبا و به هر مناسبتى رهبرى و جانشينى على 7 در جمع مردم مطرح مى‌نمود و براى دور كردن منافقان از مدينه و خنثى كردن توطئه آنها لشكرى را به رهبرى اسامة بن زيد منظم فرمود و به آنها فرمان داد تا براى مقابله با روم از مدينه خارج شوند، ليكن منافقان كه از بيمارى پيامبر 6 آگاه بوده و مترصّد

[1] چنانچه آورده‌اند: اوّلين كسى كه به على 7 تبريك گفت خليفه دوّم بود.

[2] سوره مائده، آيه 3.