فصل پنجم (ماجراى ذبح اسماعيل 7)

خداى متعال مى‌فرمايد: (ابراهيم گفت: من به جانب پروردگارم مى‌روم و او بزودى مرا هدايت خواهد كرد، پروردگارا به من فرزندى از صالحان بده).

پس او را به پسرى بردبار بشارت داديم، و زمانى كه به كمال و رشد رسيد، گفت: اى پسرم، من در خواب ديدم كه تو را قربانى مى‌كنم، بگو ببينم نظر تو چيست؟ گفت:

اى پدر آنچه را مأمورشده‌اى به انجام برسان، ان شاء اللَّه مرا از صبركنندگان خواهى يافت، وقتى كه تسليم شدند و او را به روى پيشانى به زمين افكند، به او ندا كرديم كه اى ابراهيم بدرستى تو رؤياى خود را تصديق كردى و ما اين چنين نيكوكاران را پاداش مى‌دهيم، همانا او از بندگان مؤمن ما بود و ما او را به اسحاق بشارت داديم كه پيامبرى از صالحين بود و بر او و بر اسحاق و ذريّه آنها بركت نهاديم و بعضى از نسل ايشان نيكوكار و محسن و بعضى به روشنى به نفس خود ستمگر بودند [1]).

در اين ماجرا وقتى اسماعيل به سن سيزده سالگى ميرسد و عهده‌دار امور پدر مى‌گردد و يا زمانى كه به سن تكليف و عبادت و عمل براى خدا مى‌رسد، ابراهيم 7 در خواب مى‌بيند كه او را ذبح مى‌كند و وقتى ماجرا را با اسماعيل در ميان مى‌نهد او پدر را تشويق به انجام امر الهى مى‌كند و مى‌گويد: اى پدر آنچه مأمورشده‌اى به انجام برسان به اميد خدا مرا صابر خواهى يافت و صورت مرا بر زمين قرار بده كه مبادا محبّت پدرى رأفتى در قلب تو ايجاد كند و نتوانى امر الهى را به انجام برسانى و وقتى كه هر دو تسليم امر الهى و راضى به رضاى پروردگار شدند، ابراهيم 7 اسماعيل را به صورت و به حالت سجده در آورد تا او را ذبح نمايد و اين امر يك آزمايش بزرگ بود كه با فرستاده شدن قوچى از آسمان امتنانى بزرگ و نعمتى ظاهر بر حضرت ابراهيم واقع شد، همچنان كه فرمود: فَدَيْناهُ بِذِبْحٍ عَظِيمٍ‌ [2].

(ابن عباس) مى‌گويد: اين قوچ همان قوچى بود كه هنگام قربانى دادن از هابيل پذيرفته شد و عظيم بودن او بدليل آن بود كه چهل سال در بهشت به چرا مشغول بود.

[1] سوره صافات، آيه 113- 99.

[2] سوره صافات، آيه 107.