خارج شد و خورشيد در حال غروب بود، جبرئيل به ابراهيم گفت: اى ابراهيم به گناه خود اعتراف نما و به مناسك عبادى خود معرفت و شناخت پيدا كن، به همين دليل آنجا به عرفات شهرت يافت، يعنى محل شناخت و اعتراف و فرمود:

جبرئيل 7 در محل موقف عرفات باقى ماند تا هنگام غروب خورشيد، سپس به ابراهيم گفت: اى ابراهيم حالا بسوى مشعر الحرام برو و به آنجا كوچ نما.

از امام صادق 7 روايت شده كه فرمود: ساره در مقام مناجات عرضه داشت، خدايا مرا به سبب عملى كه با هاجر انجام دادم مؤاخذه مكن، من او را مورد تحقير قرار دادم و ختنه نمودم و اين امر سنّت قرار گرفت.

قبلا گفتيم كه ساره در مورد ختنه شدن اسماعيل هاجر را مورد ايذاء قرار داد، در حالى كه اين نعمتى از جانب خدا بود كه غلاف آلت و ناف اسماعيل خود بخود جدا شد و قصد ساره تطهير و جارى شدن سنّت نبود، بلكه قصد اذيّت و آزار هاجر و اسماعيل را داشت، همچنان كه هنوز هم در ميان عرب به قصد آزار و اذيّت كنيزان آنها را ختنه يا داغ مى‌نمايند.

در همان كتاب از امام كاظم 7 نقل شده كه: ابراهيم به درگاه پروردگار مناجات كرد كه خداوند اهل مكّه را از روزيها بهره‌مند سازد و بخشى از سرزمين شام وقتى كه ابراهيم در حال دور هفتم طواف بود از جانب خدا به او اعطا شد و اين سرزمين به همين دليل طائف ناميده مى‌شود.

(قصص الأنبياء) راوندى با اسناد به حضرت على 7 مى‌نويسد، روزى اسماعيل و اسحاق مسابقه گذاشتند و اسماعيل بر اسحاق سبقت گرفت، پس ابراهيم او را بر گرفت و در آغوش خود نشانيد و اسحاق را در كنار خود قرار داد، ساره از اين عمل خشمگين شد و گفت: تو مساوات را ميان فرزندانت رعايت نكردى، پس اسماعيل و مادرش را از كنار من دور كن، آنگاه ابراهيم، اسماعيل و مادرش هاجر را به جانب مكّه برد.