ملايمى دارى، نرمش دارى، ملايم هستى؛ روحيه تو روحيه‌اى است كه با مسلمين هميشه در حال ملايمت و حلم و بردبارى و حسن خلق و حسن رفتار و تحمل و عفو و امثال اينها هستى.

«وَلَو كُنتَ فظّاً غَليظَ القَلبِ لَانفَضُّوا مِن حَولِكَ.»[1]

اگر اين خلق و خوى تو نبود، اگر به جاى اين اخلاق نرم و ملايم اخلاق خشن و درشتى داشتى، مسلمانان از دور تو پراكنده مى‌شدند؛ يعنى اين اخلاق تو خود يك عاملى است براى جذب مسلمين. اين خودش نشان مى‌دهد كه يكى از شرايط رهبر، مدير و آن كه مردم را به اسلام دعوت مى‌كند و مى‌خواند اين است كه در اخلاق شخصى و فردى نرم و ملايم باشد.

مقصود از اينكه پيغمبر ملايم بود (و بايد يك رهبر ملايم باشد)، اين است كه پيغمبر در مسائل فردى و شخصى نرم و ملايم بود نه در مسائل اصولى و كلى. در آنجا پيغمبر صد در صد «صلابت» داشت، يعنى انعطاف‌ناپذير بود. يك وقت كسى رفتار بدى راجع به شخص پيغمبر مى كرد، مثلًا به شخص پيغمبر اهانت مى‌كرد. اين، مسئله‌اى بود مربوط به شخص خودش و يك وقت كسى قانون اسلام را نقض مى‌كرد، مثلًا دزدى مى‌كرد. اينكه مى‌گوييم پيغمبر نرم بود، مقصود چيست؟ آيا اگر كسى شرب خمر مى‌كرد پيغمبر مى‌گفت مهم نيست، تازيانه به او نزنيد، مجازاتش نكنيد؟! نه، اين ديگر مربوط به شخص پيغمبر نبود، مربوط به قانون اسلام بود. آيا اگر فردى دزدى مى‌كرد باز پيغمبر مى‌گفت مهم نيست، لازم نيست‌

[1] - آل‌عمران، 159.