تنفير

غير از تبشير و انذار، يك عمل ديگر داريم كه اسمش «تنفير» است. تنفير يعنى عمل فرار دادن. گاهى انسان مى‌خواهد انذار كند، انذار را با تنفير اشتباه مى‌كند. انذار آن وقت انذار است كه عمل سائق را انجام بدهد يعنى واقعاً از پشت سر، شخص را به سوى جلو براند. ولى عمل «تنفير» يعنى كارى كردن كه او فرار كند. باز به همان حيوان مثال مى‌زنم: مثال اين است كه انسان حيوانى (شترى، اسبى) را مى‌كَشد، بعد مى‌خواهد او را بيشتر پشت سر خودش حركت بدهد، نوعى «هاى و هو» مى‌كند كه يك مرتبه اين حيوان، محكم سرش را به عقب مى‌كشد، افسارش را پاره مى‌كند و فرار مى‌كند. اين را مى‌گويند «تنفير». در روح انسان، گاهى بعى از دعوتها نه تنها سوق دادن و قائديت نيست بلكه تنفير است، يعنى نفرت ايجاد كردن و فرار دادن است و اين، اصلى است روانى؛ روح و روان انسان اين طور است.

همان مثال بچه و مدرسه را عرض مى‌كنيم: بسيارى از اوقات، پدر و مادرها يا بعضى از معلم‌هاى بچه‌ها به جاى تبشير و انذار، تنفير مى‌كنند، يعنى كارى مى‌كنند كه در روح بچه يك حالت تنفّر و گريز از مدرسه پيدا بشود و عكس‌العمل روح اين بچه گريز از مدرسه است.

لطافت روح‌

روح انسان فوق‌العاده لطيف است و زود عكس‌العمل نشان مى‌دهد. اگر انسان در يك كارى بر روح خودش فشار بياورد تا چه رسد به روح ديگران عكس‌العملى كه روح انسان ايجاد مى‌كند گريز و فرار است. مثلًا