در عبادت، جزء توصيه‌هاى پيغمبر اكرم اين است كه عبادت را آن قدر انجام دهيد كه روحتان «نشاط عبادت» دارد يعنى عبادت را با ميل و رغبت انجام دهيد. وقتى يك مقدار عبادت كرديد، نماز خوانديد، مستحبات را به جا آورديد، نافله انجام داديد، قرآن خوانديد و بيدار خوابى كشيديد، ديگر حس مى‌كنيد الان اين عبادت سخت و سنگين است يعنى به زور داريد بر خودتان تحميل مى‌كنيد. فرمود: ديگر اينجا كافى است، عبادت را به خودت تحميل نكن. همينقدر كه تحميل كردى، روحت كم كم از عبادت گريزان مى‌شود و گويى عبادت را مانند يك دوا به او داده‌اى. آن وقت يك خاطره بد از عبادت پيدا مى‌كند. هميشه كوشش كن در عبادت نشاط داشته باشى و روحت خاطره خوش از عبادت داشته باشد. به جابر فرمود:

«انَّ هذَا الدّينَ لَمتينُ فَأوغِلوا فيهِ بِرِفقٍ ... فتكونوا كالرّاكب المُنبَتَّ لا ارضاً قَطَعَ وَ لا ظَهراً ابقي.»[1]

دين اسلام دين بامتانتى است، با خودت با مدارا رفتار كن. بعد مى‌فرمايد آن آدم‌هايى كه خيال مى‌كنند با فشار آوردن بر روى خود و سخت‌گيرى بر خود زودتر به مقصد مى‌رسند اشتباه مى‌كنند. اصلًا به مقصد نمى‌رسند. مَثَل آنها مَثَل آن آدمى است كه مركبى به او داده‌اند كه از شهرى به شهرى برود؛ او خيال مى‌كند هر چه به اين مركب بيشتر شلّاق بزند و فشار بياورد زودتر مى‌رسد. چند منزل اول را با يك منزل به يك روز مى‌رود ولى يك وقت متوجه مى‌شود كه حيوان بيچاره را زخمى كرده و حيوان از راه مانده و جابجا ايستاد؛ به مقصد نرسيد، مركبش را هم مجروح و ناقص كرد.

[1] - كافى، ج 2، ص 86 و 87.