و فرموده‌اند: هر كس به هنگام مرگ وصيتى پسنديده نكند، موجب كاستى در مردانگى و خرد اوست.[1] امير المؤمنين على 7 فرموده است: هر كس وصيت كند و در آن حيف و ستمى روا ندارد، چنان است كه آن مال را در زندگى خويش در راه خدا صدقه داده باشد و براى من تفاوتى نيست در آنكه به وارثان خود زيانى برسانم يا آن مال را از ايشان دزديده باشم.[2] امام صادق فرموده است: وصيت، حقى است بر هر مسلمان.[3] و همان حضرت فرموده است: هيچ مرده‌يى را مرگ فرا نمى‌رسد مگر اينكه خداوند چشم و گوش و عقل او را در مورد وصيت به او بر مى‌گرداند كه بفهمد آيا وصيت كرده است يا نه و اين همان راحتى‌يى است كه به آن راحتى مرگ مى‌گويند و آن حق هر مسلمان است.[4] باز همان حضرت فرموده‌اند: هر كس به هنگام مرگ، براى خويشاوندانى كه ارث نمى‌برند، وصيت نكند، سرانجامش به گناه پايان مى‌پذيرد.[5] پيامبر فرموده‌اند: هر كس به هنگام مرگ، وصيت پسنديده نكند، موجب كاستى در مروت و خرد اوست.

گفته شد: اى رسول خدا! چگونه بايد وصيت كرد؟ فرمودند: چون مرگش فرا رسد و مردم پيش او جمع شوند، بگويد: پروردگارا! اى پديد آورنده آسمانها و زمين! اى آگاه آشكار و نهان! اى مهربان به دوست و دشمن! پروردگارا! من در اين جهان به پيشگاه تو عهد و اقرار مى‌كنم و گواهى مى‌دهم كه خدايى جز تو نيست يگانه‌يى كه تو را شريك و انبازى نيست و محمد بنده و فرستاده تو است و همانا كه بهشت و دوزخ حق است و حساب و برانگيختن و ميزان و قدر حق است و قرآن چنان است كه تو فرو فرستاده‌اى و تو خود، خداى حق و آشكارى. خداوند به محمد 6 بهترين پاداش را دهاد! و به محمد و آل او بهترين تحيت را عنايت فرمايد. پروردگارا! اى ساز و برگ من به هنگام گرفتارى، و اى ياور من به هنگام سختى، و اى ولى نعمت من! تو كه خداى من و خداى پدر و نياكان منى، مرا لحظه‌يى به خود وامگذار

[1]. فروع كافى، ج 2، ص 234. م.

[2]. تهذيب، ج 2، ص 382 و 383. م.

[3]. تهذيب، ج 2، ص 382 و 383. م.

[4]. تهذيب، ج 2، ص 382 و 383. م.

[5]. مجموعه اين روايات با ذكر اسناد، در مبحث وصيت وسائل الشيعه، آمده است. م.