توبه‌كننده نيست.[1] گفته شده است: لازمه توبه چهار چيز است، استغفار و آمرزش خواهى با زبان و نيت باز نگشتن به گناه از صميم دل، و كندن خويشتن از مظان گناه، و دورى جستن از دوستان و يارانى كه در گناه مشوق او بوده‌اند.

شاعر چنين سروده است:

«تا پير نشده بودى و مويت سپيد نشده بود، از توبه كردن تأخير كردى. اكنون كه پيرشده‌اى، منتظر چيستى؟ آيا پس از سپيد شدن موى سر، هنوز هم از گناه دست برنمى‌دارى؟ و آيا پس از گذشتن عمر پند نمى‌گيرى؟ شگفتا كه تو خود آگاهى و مى‌دانى به چه چيزى خواهى رسيد و باز هم عبرت نمى‌گيرى.» ديگرى گفته است: «نه، سوگند به كسى كه آسمان را برافراشته و زمين را گهواره همگان قرار داده است، همانا كسى كه بر گناه اصرار مى‌ورزد، نابودشونده است.

مى‌خواهى سخن مرا راست پندار و مى‌خواهى ستيزه‌جويى كن.» گفته شده است: چهار چيز را با چهار چيز بشوى، چهره را با اشك، زبان را با استغفار، دل را با انديشه، و گناه را با توبه و بازگشت به خدا.

مجلس هشتاد و نهم در وصيت‌

خداوند متعال در آيه 176 سوره دوم (بقره) فرموده است:

«نوشته شد بر شما كه چون مرگ يكى از شما فرا رسد، اگر مالى دارد، وصيت كند براى پدر و مادر و نزديكان خويش به نيكى و اين حقى است بر پرهيزكاران.» پيامبر 6 فرموده‌اند: هر كس بدون وصيت بميرد، به مرگى همچون مرگ دوره جاهلى مرده است.[2] و همان حضرت فرموده‌اند: سزاوار نيست بر مؤمن كه هيچ شبى بخوابد مگر اينكه وصيت نامه‌اش زير سرش باشد.[3] و فرموده‌اند: وصيت موجب اتمام كم و كاستى زكات است.[4]

[1]. در مشكاة الانوار طبرسى، ص 170، به نقل از انس، آمده است. م.

[2]. به نقل از المقنعه شيخ مفيد، ص 102، در وسائل الشيعه، ج 6، ص 352، آمده است. م.

[3]. به نقل از المقنعه شيخ مفيد، ص 102، در وسائل الشيعه، ج 6، ص 352، آمده است. م.

[4]. تهذيب، شيخ طوسى، ج 2، ص 382. م.