كه اگر يك چشم بر هم زدن مرا به خودم واگذارى، به بدى نزديك و از نيكى دور مى‌شوم. خدايا! انيس وحشت من در گورم باش و اين عهد مرا روزى كه تو را ديدار مى‌كنم به من ارزانى فرماى. سپس به نيازهاى خود وصيت كند.

اين وصيت، همان است كه در آيه 91 سوره نوزدهم (مريم) آمده و فرموده است: «مالك نمى‌باشند شفاعت را، مگر كسى كه بگيرد از نزد خداى بخشنده عهد و پيمانى را.» و اين عهد و پيمان ميت است و وصيت بر هر مسلمانى حق است و لازم است كه اين را حفظ و به اين عمل كند.

امير المؤمنين على 7 مى‌گويد: اين گونه وصيت كردن را پيامبر 6 به من آموختند و فرمودند: جبريل 7 به من آموزش داد.[1] يكى از اين دو بزرگوار (پيامبر يا على) گفته‌اند كه خداوند فرموده است: اى آدمى زاده! سه نعمت به تو ارزانى داشتم، نخست آنكه، چندان از معايب تو چشم پوشى كردم كه اگر افراد خانواده‌ات آن عيبها را مى‌دانستند، تو را به خاك نمى‌سپردند، و بر تو مال بخشيدم، آنگاه از تو چيزى به وام خواستم و خيرى پيش نفرستادى، و براى تو در هنگام مرگ در مورد يك سوم مالت اختيار قرار دادم، باز هم خيرى انجام ندادى و پيش نفرستادى.[2] پيامبر 6 ضمن وصيت خود به على 7 چنين فرمودند:

اى على! تو را در باره خودت به خصالى سفارش مى‌كنم كه بايد آن را حفظ و عمل كنى (و سپس فرمودند: خدايا! خود او را يارى فرماى)، نخست راستى است و هرگز نبايد از دهانت دروغى بيرون آيد. دوم پارسايى و هرگز به خيانت گستاخى مكن. سوم بيم از خداوند متعال آنچنان كه گويى او را مى‌بينى. چهارم بسيار گريستن براى خدا كه در قبال هر قطره اشك براى تو هزار خانه در بهشت ساخته مى‌شود.

پنجم آنكه، مال و جان خود را فداى دين خويش كنى. ششم آنكه سنت مرا در نماز و روزه و صدقات من عمل كنى، يعنى پنجاه و يك ركعت در شبانروز نماز بگزارى (واجب و نافله) و از هر ماه سه روز، روزه بگيرى، پنجشنبه اول و آخر هر ماه و چهارشنبه وسط آن را، اما در مورد صدقه دادن بايد چندان كوشش كنى كه با خود بگويى‌

[1]. با ذكر اسناد از فروع كافى و تهذيب و استبصار در وسائل الشيعه، ج 6، ص 359، آمده است. م.

[2]. خصال، ج 1، ص 67. م.