استغفار كردند و كيست كه گناهان را بيامرزد جز خداوند و آنان بر گناهان خويش اصرار نورزيدند و ايشان مى‌دانند.» يعنى گناه بزرگى چون زناى با مردگان و نبش گورها و دزدى كفنها، و سپس خطاب به پيامبر 6 است كه اگر او را راندى به كجا برود؟ و وانگهى بر كار و گناه خود اصرار نمى‌ورزد. در آيه بعد از اين آيه، فرموده است: «همانا كه پاداش آن گروه، آمرزشى است از پروردگارشان و بهشتهايى كه آبها در آن جارى است. جاويدان در آن هستند و نيكوست مزد كاركنندگان.» و چون اين آيات نازل شد، پيامبر 6 در حالى كه لبخند مى‌زدند و آن را تلاوت مى‌فرمودند، بيرون آمدند و به ياران خود فرمودند:

چه كسى مى‌تواند مرا به خانه آن جوانى كه توبه كرده است، راهنمايى كند؟ معاذ گفت:

اى رسول خدا! به ما خبر رسيده كه او در فلان جاست. پيامبر 6 حركت فرمود و چون كنار آن كوه رسيد، به جستجوى آن جوان از كوه بالا رفت و ناگاه او را ديدند كه در شكاف ميان دو صخره ايستاده و دستهايش را به گردن خويش بسته است و چهره‌اش از آفتاب سياه شده و پلكهاى چشمش از بسيارى گريه زخم شده و آويخته گرديده است و مى‌گويد: پروردگارا! تو مرا نيكو و خوش چهره آفريدى، اى كاش مى‌دانستم نسبت به من چه اراده فرموده‌اى، آيا در آتش مرا خواهى سوخت يا در جوار رحمت خويش مرا پناه خواهى داد؟ پروردگارا! بسيار به من احسان فرمودى و نعمت ارزانى داشتى، اى كاش مى‌دانستم سرانجام من چيست، آيا بهشت را روزى من مى‌فرمايى يا مرا به سوى دوزخ مى‌رانى؟ پروردگارا! گناه من، بزرگتر از آسمانها و زمين و عرش بزرگ و كرسى گسترده تو است، اى كاش مى‌دانستم كه مرا مى‌آمرزى يا روز قيامت رسوا مى‌سازى. و همواره چنين سخن مى‌گفت و مى‌گريست و خاك بر سر مى‌ريخت و جانوران وحشى بر گرد او بودند و پرندگان بر فراز سرش صف كشيده و همگان مى‌گريستند. پيامبر 6 نزديك رفتند و دستهايش را از گردنش گشودند و خاك از سرش زدودند و فرمودند: اى بهلول! بر تو مژده باد كه تو آزادشده خداوند از آتش دوزخى. سپس به ياران خود فرمودند: گناهان را همين گونه بايد جبران كرد كه بهلول جبران كرد و سپس آيات نازل شده را تلاوت كردند و بهلول را به بهشت مژده دادند.[1] پيامبر 6 فرموده‌اند: هيچ چيزى در پيشگاه خداوند محبوب‌تر از جوان‌

[1]. به نقل از صدوق( رضي الله عنه) در تفسير برهان، ص 316، ج 2، آمده است. م.