است و شخص مؤمن در بهشت خواهد بود.[1] و به پيامبر 6 گفته شد: مرا نصيحت فرماييد. فرمودند: از خداوند چنان آزرم كن كه از مردان صالح خويش آزرم مى‌كنى.[2] و باز فرموده است: آزرم كنيد از خداى، چنان كه شايسته آزرم است. گفتند:

اى رسول خدا! ما آزرم مى‌كنيم. فرمود: نه چنين است، كه هر كس از خداى چنان كه بايد آزرم كند، سر خود و انديشه‌اش را و شكم و اندرونش را حفظ كند و مرگ و پوسيده شدن را به ياد آورد، و هر كس آخرت را بخواهد، زيور اين جهان را رها مى‌كند و هر كس چنين كند، همانا كه از خداى چنان كه شايد و بايد آزرم كرده است.[3] و گفته شده است: هر كس جامه آزرم بپوشد، عيبش بر مردم پوشيده مى‌ماند.[4] شاعر چنين سروده است:

«هر گاه از سرانجام شبها (روزگار) نمى‌ترسى و آزرم نمى‌كنى، هر چه مى- خواهى بكن، و حال آنكه به خدا سوگند در زندگى و دنيا چون آزرم از ميان برود، خوشى باقى نمى‌ماند. آدمى تا گاهى كه حياء و شرم دارد و به نيكى زندگى مى‌كند و تا حياء باقى باشد، مهترى و بزرگى باقى است. چه بسيار گناه و زشتى كه ميان من و انجام آن، حياء مانع شد و حياء داروى آن بود و چون حياء از ميان برود، دوايى نيست.» ديگرى گفته است: «چه بسا كسى كه از عشق او پيراهن دريده مى‌شود و او را ميان خانه از شدت حياء بيمار مى‌پندارى، ولى چون پرچم برافراشته مى‌شود، او را زير پرچم فرمانده مى‌بينى.»

مجلس هشتاد و دوم در ارتكاب قتل و زنا

خداوند متعال در آيه 96 سوره چهارم فرموده است: «و كسى كه مؤمنى را به‌

[1]. صورت دوم اين روايت در اصول كافى، ج 3، ص 165، آمده است. م.

[2]. از همين كتاب در بحار الانوار، ج 71، ص 329، آمده است. م.

[3]. به نقل از قرب الاسناد حميرى و امالى و خصال صدوق با اندك اختلافى در بحار الانوار، ج 71، ص 333، آمده است. م.

[4]. نهج البلاغه، ص 1175، چاپ مرحوم فيض الاسلام. م.