عمد بكشد، جزايش جهنم است، جاودانه در آن.» و در آيه 35 سوره هفدهم (بنى اسرائيل) فرموده است: «و مكشيد نفسى را كه خداوند حرام كرده است مگر به حق.» و در آيه 34 همان سوره فرموده است: «و پيرامون زنا مگرديد. به درستى كه كارى زشت و راهى ناستوده است.» پيامبر 6 فرموده‌اند: آدمى هرگز در پيشگاه خداوند گناهى بزرگتر از كشتن پيامبرى يا امامى و ويران كردن كعبه‌يى كه خداوند آن را قبله بندگان قرار داده است و ريختن نطفه خود در مورد حرام، انجام نداده است.[1] و همان حضرت فرموده‌اند: زمين هرگز به درگاه خداى خود چنان نمى‌نالد كه از سه گناه، خون حرامى كه بر آن ريخته شود يا آبى كه از غسل زنا بر آن ريخته شود يا خوابيدن پيش از دميدن آفتاب بر آن.[2] امام صادق 7 فرموده است: خداوند به داود 7 وحى فرمود كه اى داود! به من شاد باش، و با ياد من لذت ببر و با مناجات با من بهره‌مند شو كه بزودى خانه را از تبهكاران خالى مى‌كنم و نفرين و لعنت خويش را بر ستمكاران قرار مى‌دهم.[3] پيامبر 6 فرموده‌اند: نابود شدن دنيا بر خداوند آسان‌تر از كشته شدن مؤمن است.

و همان حضرت فرموده‌اند: همانا كه اگر ساكنان آسمانهاى هفتگانه و زمينهاى هفتگانه در ريختن خون مؤمنى شريك باشند، خداى عز و جل همه را با روى به آتش مى‌اندازد.[4] و فرموده‌اند: نخستين چيزى كه روز قيامت مورد بررسى قرار مى‌گيرد، خونهاست.[5] و فرموده‌اند: اگر كسى در خاور كشته شود و كسى در باختر به كشته شدن او راضى باشد، او هم همچون كسى است كه او را كشته و در خونش شريك است.

[1]. در خصال صدوق، صفحات 135 و 151 جلد 1 چاپ آقاى كمره‌يى، آمده است. م.

[2]. در خصال صدوق، صفحات 135 و 151 جلد 1 چاپ آقاى كمره‌يى، آمده است. م.

[3]. به نقل از امالى صدوق، در الجواهر السنيه شيخ حر عاملى، ص 92، آمده است. م.

[4]. نظير آن در دعائم الاسلام، قاضى نعمان، ج 2، ص 402، و هم در ثواب الاعمال و عقاب الاعمال صدوق، آمده است. م.

[5]. در عقاب الاعمال صدوق، ص 326، چاپ استاد على اكبر غفارى، آمده است. م.