مردگان بشمار و دنيا را دور افكن و به سراى فريب پناه مبر.» شاعرى ديگر چنين سروده است:

«طالب دنيا را هر چند عمرش دراز باشد و از دنيا به نعمتها و شادى برسد، همچون كسى مى‌بينم كه ساختمانى بسازد و آن را به انجام رساند و همين كه تمام شود، ويران گردد.» ديگرى چنين سروده است: «اى كسى كه از دنيا خواستگارى مى‌كنى، از خواستگاريش كناره بگير تا سلامت مانى. همانا كسى كه زن بسيار فريب را به همسرى گزيند، عروسى او به سوگوارى نزديك است.[1]» ديگرى چنين سروده است:

«بزودى از اين پس هر چه زنده بمانم به قوت روزانه قناعت مى‌كنم و در پى فزونى مال نخواهم بود. چنين فرض كن كه دنيا به سوى تو آيد، مگر سرانجام آن نيستى نيست؟

دنياى تو، همچون سايه‌يى است كه اندكى بر تو سايه افكند و سپس روى به نيستى نهد.» ابو العتاهيه چنين سروده است:[2] «اندوههاى تو با زندگى پيوسته است و زندگى را جز با اندوه سپرى نمى‌كنى. شيرينى دنياى تو زهر آلوده است و انگبين را نمى‌خورى مگر آميخته با زهر. چون در نعمتى هستى آن را با عبادت پاس دار كه گناهان، نعمتها را زايل مى‌كند. چون كارى تمام شود، نفع آن نزديك مى‌شود و منتظر از ميان رفتن باش، همين كه گويند تمام شد.[3]»

مجلس هفتاد و هشتم در اندوه و گريستن از بيم خدا

خداوند متعال در آيه 170 سوره آل عمران فرموده است «از آنان مترسيد و اگر مؤمنيد از من بترسيد.»

[1]. دو بيت بالا و اين دو بيت در احياء علوم الدين غزالى، ص 1714، چاپ دار الشعب مصر، هم آمده است. م.

[2]. اسماعيل بن قاسم معروف به ابو العتاهيه، متولد 130 و درگذشته 211 هجرى، از شاعران بزرگ و پيوسته درگاه بنى عباس است. براى اطلاع از شرح حال و نمونه‌هاى شعر او در كتابهاى بسيار كهن، مراجعه فرماييد به طبقات الشعرا، ابن معتز، ص 227، چاپ دار المعارف مصر، به اهتمام عبد الستار احمد فراج، و به الشعر و الشعراء، ابن قتيبه، ص 675 چاپ 1969، بيروت. م.

[3]. بيت آخر، مثل ساير در بسيارى از كتابها، از جمله تاريخ بيهقى، ص 247، چاپ مرحوم دكتر على اكبر فياض، آمده است. م.