و در بخشى از آيه 5 سوره پنجم (مائده) فرموده است «از ايشان مترسيد و بترسيد از من.» و در بخشى از آيه 52 سوره شانزدهم (نحل) فرموده است «مى‌ترسند از پروردگارشان از بالاى خود.» و در بخشى از آيه 22 سوره سيزدهم (رعد) فرموده است: «مى‌ترسند از پروردگارشان و بيم دارند از بدى حساب.» و در بخشى از آيه 90 سوره بيست و يكم (انبياء) فرموده «از راه بيم و اميد ما را فرا مى‌خوانند و براى ما خضوع‌كنندگانند.» و در بخشى از آيه 77 سوره بيست و هشتم، ضمن بيان قوم قارون چنين فرموده است «شادى مكن كه خداوند بسيار شادى‌كنندگان را دوست نمى‌دارد.» و در آيه 59 سوره پنجاه و سوم (نجم) فرموده است «آيا از اين سخن شگفت مى‌كنيد و مى‌خنديد و نمى‌گرييد.» پيامبر 6 فرموده‌اند: هر چشمى روز رستاخيز گريان است مگر سه چشم، چشمى كه از بيم خدا بگريد و چشمى كه از كارهاى حرام چشم پوشى كند و چشمى كه در راه خدا شب را باز و بيدار بماند.[1] امام باقر 7 فرموده است: سليمان بن داود 7 گفته است، همه چيزها كه به مردم داده شده و داده نشده است به ما عنايت شده است و آنچه كه مردم مى‌دانند و نمى‌دانند به ما آموخته شده است و هيچ چيز را برتر از بيم خدا در نهان و آشكار، و ميانه روى در توانگرى و نيازمندى، و گفتن سخن حق در راه خدا، در حال خشم و رضا، و تضرع در همه حال به سوى خدا، نمى‌دانيم.[2] امام صادق 7 فرموده است، شگفت مى‌كنم از كسى كه از چهار چيز بيم داشته باشد، چگونه به چهار چيز پناه نمى‌برد، تعجب مى‌كنم از كسى كه مى‌ترسد، چگونه به ذكر «حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ‌» پناه نمى‌برد، كه شنيدم خداى عز و جل در پى آن فرمود «به نعمت و فضلى از خدا رسيدند كه هيچ بدى به آنان نمى‌رسد.»، و شگفت مى‌كنم از كسى كه اندوهگين است، چگونه به اين گفتار خداوند پناه نمى‌برد كه فرموده است «لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ، سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ‌» و خداوند در پى آن مى‌فرمايد «پس او را از اندوه رهانيديم و اين چنين مؤمنان را نجات مى‌دهيم.» و شگفت مى‌كنم از كسى كه نسبت به او مكر و خدعه شده است چگونه به اين گفتار

[1]. اصول كافى، ص 234، ج 4، چاپ اسلاميه. م.

[2]. در بحار الانوار، ص 130، ج 14، به نقل از خصال صدوق، آمده است. م.