اى شكافنده علم براى پرهيزگاران و اى بهترين كسى كه بر كوهها تلبيه گفته است.»[1] و مالك بن اعين جهنى‌[2] در مدح ايشان چنين سروده است:

«هر گاه مردم در جستجوى علم قرآن باشند، قريش اهل بيت و خاندان آن هستند.

اگر گفته شود پسر دختر پيامبر در چه مقامى است؟ بديهى است به شاخه‌هاى برافراشته نايل مى‌شود.

آنان ستارگانى درخشان براى شبروانند و كوههاى استوارى هستند كه علم متراكم و انباشته‌يى را به ارث برده‌اند.» محمد بن ابى طلحه عونى‌[3] چنين سروده است:

«سلام بر امام سجاد و بر پسرش. برشكافنده علم كه مشهور بر شكافتن آن است.»

مجلس بيست و سوم در امامت و مناقب ابو عبد الله جعفر بن محمد 7

بر طبق نص صريح پس از امام باقر، ابو عبد الله بن محمد صادق 7 امام است. او فاضل‌ترين مردم روزگار خويش بود و بر همگان در فضل و سرورى ميان عام و خاص برترى يافت و مردم چندان از آن حضرت علوم مختلف را روايت كرده‌اند كه از هيچ يك از افراد اهل بيت به آن اندازه روايت نكرده‌اند. اصحاب‌

[1]. قرطى، قرطبى، قرظى؟ اين شاعر را نشناختم، ولى اين بيت در ارشاد مفيد، ص 245 آمده است. در بخش شعراى كتاب معالم العلماى ابن شهر آشوب و اعيان الشيعه مرحوم امين چنين نامى به چشم اين بنده نخورد. م.

[2]. مالك بن اعين جهنى: اين مرد از ياران حضرت باقر است. ابن شهر آشوب در معالم العلماء و قهپايى در مجمع الرجال، ص 89، ج 5 و مرحوم امين در اعيان الشيعه، ص 169، ج 1، چاپ جديد، 1403 قمرى، بيروت، از او نام برده‌اند و مفيد هم در ارشاد، ص 245، اين ابيات را آورده است.

[3]. نام اين شاعر به صورت ابو محمد طلحة بن عبد الله بن عبيد الله و به صورت ابو محمد طلحة بن عبيد الله بن محمد بن عون الفسانى به ترتيب در معالم العلماء، ص 147 و اعيان- الشيعه، ص 172 آمده است. در نيمه اول قرن چهارم مى‌زيسته و بيشتر مناقب را به نظم در آورده و متهم به غلو بوده است. م.