و امام حسن 7 به پيامبر 6 گفت: اى رسول خدا! براى كسى كه ما را زيارت كند چه پاداشى خواهد بود؟ فرمود: هر كس مرا در حال حيات يا پس از مرگ زيارت كند و پدر و خودت و برادرت را در زندگى يا پس از مرگ زيارت كند، بر عهده من است كه روز رستاخيز او را نجات دهم.

دعبل بن على خزاعى به خود مى‌گويد: «آرام بگير كه در اين مورد براى تو چه بسيار سرمشق است.

شدت و هيجان اندوه خود را با ياد آورى رحلت پيامبر و كشته شدن وصى او و بريدن سر حسين و مسموم شدن حسن تسكين ببخش.»[1] و اين شعر هم سروده شده است:

«اندوههاى روزگار ابرهاى فشرده بر يك ديگر است و چشم حوادث با اشگ خود فاجعه مى‌بارد. هر گاه اندوهها بر تو هجوم مى‌آورد، با ياد آوردن مصيبتهاى اولاد فاطمه بتول 7 آنها را آرام كن.»[2]

مجلس بيستم در چگونگى شهادت امام حسين 7

خداوند متعال در آيه 42 سوره ابراهيم فرموده است: «و هرگز خداوند را از آنچه ستمگران مى‌كنند غافل مدان.» و در آيه 227 سوره شعراء مى‌فرمايد: «و به زودى آنان كه ستم مى‌كنند خواهند دانست كه به چه كيفر گاهى بازمى‌گردند.» امام رضا 7 فرموده است: محرم ماهى است كه مردم دوره جاهلى جنگ و خون ريزى در آن را حرام مى‌دانستند ولى ريختن خونهاى ما در آن ماه روا دانسته شد و حرمت ما در آن دريده شد و كودكان و زنان ما در آن اسير شدند و خيمه‌هاى ما را آتش زدند و هر چه در آن بود غارت كردند و در كار ما رعايت هيچ حرمتى‌

[1]. اين دو بيت دعبل صحيح‌تر و كامل‌تر در مناقب، ص 46، ج 4، آمده است. م.

[2]. در همان صفحه 46 مناقب، اين دو بيت به شاعرى به نام منبه صوفى نسبت داده شده است و چون صحيح‌تر بود، از آن ترجمه شد. خوانندگان گرامى توجه دارند كه ابن شهر- آشوب شاگرد فتال است و مطالب بسيارى از روضة الواعظين در مناقب آورده است. م.