شتر سوار مى‌شوى و مى‌خواهى پرتو خدا را فرو نشانى و با دوستان خدا جنگ كنى. برگرد كه از آنچه مى‌ترسيدى كفايت شدى و به آنچه مى‌خواستى رسيدى و خداوند انتقام اين اهل بيت را خواهد گرفت، هر چند پس از اين باشد.

امام حسين هم فرمودند: به خدا سوگند اگر وصيت امام حسن نبود كه در اين مورد به اندازه يك خون گرفتن هم خون ريزى نكنم مى‌دانستيد كه چگونه شمشيرهاى خدا انتقام خويش را از شما مى‌گرفت، كه شما پيمان ميان ما و خودتان را شكستيد و آنچه را كه براى خود با شما شرط كرده بوديم باطل كرديد. و پيكر امام حسن 7 را به بقيع بردند و كنار گور مادر بزرگش فاطمه دختر اسد كه خدايش در بهشت مسكن دهاد به خاك سپردند.[1] مدت بيمارى امام حسن 7 چهل روز طول كشيد و در آخر صفر سال پنجاهم هجرت رحلت فرمود و در آن هنگام چهل و هشت يا چهل و هفت سال داشت و مدت خلافت ايشان ده سال بود.[2] امام صادق 7 از قول نياكان خود نقل مى‌فرمايد كه روزى امام حسن 7 در دامن پيامبر 6 نشسته بود. ناگاه سر خود را بلند كرد و گفت: پدر جان! براى كسى كه پس از مرگ شما به زيارت شما آيد چه پاداشى است؟ فرمود: پسركم! هر كس پس از مرگ من به زيارت من آيد براى او بهشت است و هر كس پس از مرگ پدرت به زيارتش برود براى او بهشت است و هر كس پس از مرگ برادرت به زيارتش برود براى او بهشت است و هر كس پس از مرگ تو به زيارت تو آيد براى او بهشت است.[3]

[1]. تمام اين موارد هم بدون هيچ كم و افزونى از ارشاد مفيد گرفته شده است. م.

[2]. در باره روز مرگ و سال رحلت و مدت عمر حضرت امام حسن مجتبى7 اقوال مختلف نقل شده است. شايد يكى از كتابهاى خوب كه همه اقوال را در اين مورد جمع- آورى كرده است، ناسخ التواريخ است و براى اطلاع مى‌توان به صفحات 132 تا 135 جلد 2 ناسخ التواريخ چاپ كتابفروشى اسلاميه، تهران 1396 ق، مراجعه كرد. براى اطلاع از رفتار ناپسند كارگزاران اموى و مروانى و عايشه نسبت به جسد مطهر امام مجتبى7 در منابع اهل سنت، رك. به: ابن عبد البر، استيعاب، حاشيه صفحه 375 اصابه، و به اسد الغابه، ص 15، ج 2، و به ترجمه نهاية الارب نويرى، ص 88، ج 7، به قلم اين بنده. م.

[3]. اين روايت در مناقب ابن شهر آشوب، ص 46، ج 4، هم آمده است. م.