براى رسول خدا صورت نگرفت. همانا روز شهادت حسين 7 پلكهاى چشم ما را مجروح و اشك ما را روان كرد و عزيز ما را خوار و زبون ساخت. اى سرزمين كربلا! تو تا روز رستاخيز ما را گرفتار اندوه و بلا كردى. آرى، بايد به كسى چون حسين 7 گريه‌كنندگان گريه كنند، كه گريستن بر او گناهان بزرگ را فرو مى‌ريزد، و سپس فرمود: چون هلال محرم آشكار مى‌شد، پدرم هرگز متبسم و با لبخند ديده نمى‌شد و اندوهش افزون مى‌شد و چون روز دهم آن ماه فرا مى‌رسيد، آن روز روز غم و سوگ و گريستن او بود و آن همان روزى است كه امام حسين كه درودهاى خدا بر او باد در آن شهيد شد.

و امام رضا 7 فرموده است: هر كس روز عاشورا كوشش در باره نيازهاى دنيايى خود را ترك كند، خداوند نيازهاى اين جهانى و آن جهانى او را بر مى‌آورد و هر كس روز عاشورا روز اندوه و سوگ و گريستن او باشد، خداى عز و جل روز رستاخيز را روز شادى و خرمى او قرار مى‌دهد، و چشمش را به ديدار ما روشن مى- فرمايد. هر كس روز عاشورا را روز بركت بداند و در آن چيزى براى خود اندوخته كند، خداوند متعال در آنچه اندوخته است بركت نخواهد داد و روز رستاخيز همراه يزيد و عبيد الله بن زياد و عمر بن سعد- كه لعنت خدا بر ايشان باد- محشور خواهد شد و همراه آنان به پست‌ترين جاى دوزخ مى‌رسد.[1] امام حسين فرموده است: من كشته اشكم. هيچ مؤمنى مرا ياد نمى‌كند مگر آنكه اندوهش مى‌گيرد و مى‌خواهد بگريد.[2] روايت است كه ام سلمه (رضي الله عنه) روزى از سپيده دم مى‌گريست. به او گفتند: چرا مى‌گريى؟ گفت: بدون ترديد پسرم حسين كشته شده است. من از هنگامى كه رسول خدا رحلت فرموده‌اند تا ديشب، ايشان را در خواب نديده بودم. ديشب ايشان را در خواب ديدم و گفتم: پدر و مادرم فدايت باد، چرا رنگ چهره شما پريده است؟ فرمودند تمام امشب مشغول كندن گور حسين و يارانش بودم. ام سلمه مى‌گفت: من جز امشب نوحه‌گرى حسين را نشنيده بودم،

[1]. اين دو روايت ذيل شماره 2 و 4 مجلس بيست و هفتم امالى صدوق( صفحه 129 همراه با ترجمه، چاپ آقاى كمره‌يى) آمده است.

[2]. براى اطلاع از نمونه‌هاى ديگر اين روايت به بحار الانوار، ص 280، ج 44، مراجعه فرماييد. م.