(1) پسر عزيزم، بدان هر كه عيب خود را ببيند از عيب ديگران بپردازد، و هر كه از جامه پرهيزگارى برهنه ماند هيچ جامه‌ايش نپوشاند، و هر كه به داده خدا خرسند است بر از دست داده خود اندوه نخورد، و هر كه پرده ديگرى بدرد پردگيان خانه‌اش عيان شوند[1] (يا عيبهاى درون خانه‌اش نمايان شود)، و هر كه خطاى خود را از ياد برد خطاى ديگرى را بزرگ شمارد، و هر كه در كارها سخت درآيد[2] نابود شود و هر كه به گردابها[3] در افتد غرق شود و هر كه شيفته رأى خود گردد گمراه شود و هر كه از خرد خود بى‌نيازى نمايد بلغزد، و هر كه بر مردم بزرگى فروشد خوار شود، و هر كه با دانشوران نشيند شكوه يابد، و هر كه با بيمايگان درآميزد زبون شود، و هر كه با مردم ستيزه كند دشنام شنود، و هر كه به جايهاى نامناسب رود متّهم گردد، و هر كه شوخى كند سبك شود، و هر كه چيزى را بسيار كند بدان شناخته شود، و هر كه پر گويد پر خطا كند، و هر كه خطا كند كم شرم شود، و هر كه كم شرم شود كم پرهيز گردد، و هر كه كم پرهيز شود دلش بميرد، و هر كه دلش بميرد به دوزخ رود.

(2) اى پسر عزيزم، هر كه به عيبهاى مردم نگرد و آن را بر خود روا شمارد، به راستى احمق است؛ و هر كه بينديشد، عبرت گيرد و هر كه عبرت گيرد، (از ناشايستها) كناره جويد، و هر كه كناره جويد سالم ماند، و هر كه شهوت را رها كند آزاد باشد، و هر كه رشك را رها كند محبوب مردم باشد.

(3) اى پسر عزيزم، عزّت مؤمن بى‌نيازى او از مردم است، و قناعت مالى است كه پايان نپذيرد، و هر كه بسيار ياد مرگ كند به اندك مايه‌اى از دنيا خرسند شود، و هر كه بداند سخن او (در شمار) كردار اوست، كم سخن گويد مگر در آنچه سودش دهد.

(4) اى پسر عزيزم، شگفتا از كسى كه از كيفر بترسد (ولى از گناه) دست نكشد، و اميد ثواب دارد و توبه نكند و كردار ننمايد. اى پسر عزيزم، انديشه روشنى آرد و بيخبرى تيرگى، و نادانى گمراهى فزايد. نيكبخت آنكه از ديگرى پند گيرد. ادب بهترين ميراث است. و نيكخويى بهترين همنشين باشد. با گسستن پيوند خانوادگى (قطع رحم) پيشرفت و بالندگى نباشد و با تبهكارى توانگرى صورت نبندد.

(5) اى پسر عزيزم، عافيت ده بخش است كه نه بخش آن خاموشى است جز ذكر خدا و يك بخش ترك همنشينى با بيخردان است.

(6) اى پسر عزيزم، هر كه به عصيان و نافرمانى از خدا در مجالس خود نمايى كند خداوندش زبون سازد و هر كه دانش جويد دانا شود.

[1] در پاره‌اى نسخه‌ها به جاى« عورات بيته»[ عوراته- پردگيانش يا عيبهايش‌] آمده است.

[2] مراد آن است كه به رنج و زحمت و تحمّل مشقّت و بدون اسباب و ابزار و تسهيلات دست به كارى زند.

[3] ن: به جاى« الغمرات- ژرفابهاى خطير»[ اللجج- گردابها]،( كه به اين وجه ترجمه شد.- م.)