(1)

آنچه از امام صادق جعفر بن محمد عليهما السّلام روايت شده است‌

بسم اللَّه الرّحمن الرّحيم از امام صادق، ابو عبد الله جعفر بن محمد صلوات اللَّه عليهما در تفصيل اين معانى روايت شده است (2)

سفارش امام 7 به عبد اللَّه بن جندب‌

[1] (3) روايت شده است كه آن حضرت 7 فرمود: اى عبد اللَّه، به حقيقت، ابليس دامهايش را در اين سراى فريب گسترده و مقصودش از آن جز (به دام انداختن) دوستان ما نيست، (ولى) به راستى، آخرت به ديده آنان چندان شكوهمند (و گرامى) است كه هيچ چيزى را به جاى آن نخواهند. سپس فرمود: خوشا، خوشا بر دلهايى كه سرشار از نور تابان است و به راستى، دنيا نزدشان چون گرزه مارى ژيان و دشمنى بيزبان، به خدا انس دارند وز آنچه شادخواران بدان خو گرفته‌اند گريزانند، آنان به راستى ياران منند كه از بركت ايشان هر فتنه‌اى بر طرف و هر بلايى دور شود.

(4) اى پسر جندب، بر هر مسلمانى كه ما را شناسد سزاست كه به هر روز و شب كردارش را فراروى آرد و به حساب خود برسد. اگر ديد نكو بوده بر آن بيفزايد و اگر ديد گناه بوده از آن آمرزش خواهد تا روز رستاخيز رسوا نشود. خوشا بر بنده‌اى كه بر خطاكارانى كه از نعمتها و زيورهاى دنيا بهره‌مندند رشك نبرد. خوشا بر بنده‌اى كه آخرت جويد و براى آن بكوشد، خوشا بر آنكه آرزوهاى دروغين سرگرمش نكند. سپس (امام) 7 فرمود: خدا رحمت كناد گروهى را كه چراغ و نور افشان بودند، با كردارهاى (نيك) خويش و صرف منتهاى كوشش خود (مردم را) به سوى ما خواندند، اينان نه از آن كسانند كه راز ما را فاش كنند.

(5) اى پسر جندب، به راستى، مؤمنان آنانند كه از خدا بترسند و از اينكه هدايتى كه نصيبشان‌

[1] عبد اللَّه بن جندب بجلى كوفى، موثّقى والامقام از اصحاب امام صادق و امام كاظم و امام رضا عليهم السّلام و از متواضعان آرام دل بود و وكالت حضرت ابى ابراهيم( كاظم) و ابى الحسن( رضا) عليهما السّلام را به عهده داشت و چنان كه در اخبار آمده پارسا مردى بود كه نزد اين دو امام همام پايگاهى والا داشت و چون در گذشت- خدايش رحمت كناد- على بن مهزيار در اين سمت جانشين وى شد.