(1) و فرمود 7: خداوند دنيا را به دوست و دشمن خود (يكسان) بدهد ولى دينش را جز به دوست خود ندهد.[1] (2) و فرمود 7: به راستى، شيعه على 7 آنانند كه در ولايت و سرپرستى ما با هم گذشت دارند و در دوستى ما با يك ديگر دوستند و براى زنده داشتن (و پويايى) امر ما از هم ديدار كنند[2]، هر گاه خشمگين شوند ستم نرانند و هر گاه خشنود شوند زياده روى نكنند، بركت همسايگان (درويش) و مايه آرامش معاشران (خويشند).

(3) و فرمود 7: تنبلى به دين و دنيا زيان رساند.

(4) و فرمود 7: اگر گدا مى‌دانست در گدايى چه (خفّتى) است هرگز كسى از كسى دريوزگى نمى‌كرد و اگر آنكه از او دريوزه شود مى‌دانست در دريغ از دريوزه‌گر چه (مكروهيّتى) است هرگز كسى از كسى دريغ نمى‌ورزيد.

(5) و فرمود 7: به راستى، خدا را بندگانى باشند فرخنده حال و توانگر، خوش زيند و مردم در كنار آنان خوش زيند و ايشان در ميان بندگانش چون بارانند. و (نيز) خدا را بندگانى باشند نفرين شده و بى‌خير كه نه خود زندگانى كنند و نه مردم در كنارشان زندگانى خوشى دارند و اينان در ميان بندگانش چون ملخ باشند كه بر چيزى در نيايند مگر آنكه نابودش كنند.

(6) و فرمود 7: بهترين چيزى كه خواهيد مردم به شما گويند به مردم بگوييد، زيرا خداوند نفرين گوى نكوهشگر نيش زننده به مؤمنان و دشنام ده بى‌آبرو و گداى سمج را[3] دشمن دارد، و با حياى بردبار پاكدامن پارسا را دوست دارد.

(7) و فرمود 7: به راستى خدا آشكارا گفتن سلام را دوست دارد.

[1] كلينى در الكافى، ج 2 ص 215، اين روايت را با اسنادش از مالك بن اعين آورده است كه گفت: شنيدم ابا جعفر مى‌گويد: اى مالك به راستى خداوند ... الخ.

[2] كلينى در الكافى، ج 2 ص 263، اين روايت را از( حضرت) ابى جعفر، از امير مؤمنان عليهما السّلام نقل كرده و به جاى« لاحياء امرنا، الّذين اذا غضبوا ...»،[ في احياء امرنا و الّذين ان غضبوا ...- هر گاه گزندى سخت خورند] آورده است.

[3]« السّائل الملحف» يعنى گداى اصراركننده و سمج، كه عملش موجب خشم پروردگار است زيرا وى از خداى توانگر كريم روى تافته و به فرومايه‌اى كه خود نيازمند است روى آورده. شاعر گويد:

\sُ اللَّه يبغض ان تركت سؤاله‌\z و بنو آدم حين يسأل يغضب‌\z\E خداوند اگر تو ترك خواهش از او كنى به خشم آيد و آدميزاده از اينكه از او خواهشى شود خشمگين گردد.