اينگونه رابطه باعث مغرور شدن به امور مادى و شهوات است، و نتيجه‌ى آن زيان سنگين، و سپس ورود به آخرت همراه با كوله‌بارى از خسارت است.

على 7 درباره‌ى اين چنين دنيا مى‌فرمايند:

الدُّنْيَا تَغُرُّ وَتَضُرُّ وَتَمُرُّ...[1] دنيا مغرور مى‌كند، و زيان مى‌زند، و مى‌گذرد.

خداوند در شب معراج، درباره‌ى ويژگيهاى گرفتاران به دنياى مذموم به پيامبرش فرمود: اهل دنيا آنانند كه خوراك و خنده و خواب و خشمشان زياد است، خشنودى آنان به عنايت حق اندك و رضايتشان از مردم كم است، از بدى خود نسبت به مردم عذر و پوزش نطلبند، و معذرت ديگران را نيز قبول ننمايند، به وقت طاعت تنبل، و به هنگام گناه شجاع و قدرتمندند، آرزويشان دراز و اجلشان نزديك، و اهل محاسبه‌ى نفس نيستند، سودشان اندك، سخن گفتنشان بسيار، و ترسشان از عذاب حق كم، و شادى و خوشحالى آنان به وقت خوردن زياد است.

به هنگام راحت و آسايش شكر نكنند، در بلا و مصيبت صبر ننمايند، بسيار مردم در نظرشان اندك است، به كارى كه انجام نداده‌اند خود را مى‌ستايند، و نسبت به چيزى كه براى آنان نيست ادعا دارند، و به آنچه كه آرزو دارند سخن مى‌گويند، بديهاى مردم را ذكر مى‌كنند، و خوبيهاى آنان را پنهان مى‌دارند، پيامبر عرضه داشت: پروردگارا! در اهل دنيا غير از اين عيوب، عيبى هست؟ خطاب شد: اى احمد! عيب اهل دنيا زياد است، در آنان نادانى و حماقت وجود دارد، نسبت به آموزگار خود فروتنى ندارند، خود را به نظر خويش عاقل مى‌دانند، در

[1] - نهج البلاغه: 877، حكمت 415؛ غرر الحكم: 135، الدنيا دار غرور، حديث 2347؛ روضة الواعظين: 2/ 441، مجلس فى ذكر الدنيا.