ترك تقرب به حق با روى گرداندن از كار خير و صدقه، ناسزا گفتن و فحش در كلام.

گناهانى كه سبب حبس باران مى‌شود: ستم قاضيان در احكام، شهادت ناحق، كتمان شهادت، منع زكات و قرض، سنگدلى نسبت به نيازمندان و تهيدستان، ستم بر يتيم و نيازمند، راندن سائل، و رد كردن تهيدست در شب تار[1].

اميرالمؤمنين 7 در رابطه با گناهان مى‌فرمايند:

لَو لَمْ يَتَوَعَّدِ اللَّهُ عَلى‌ مَعْصِيَتِهِ لَكَانَ يَجِبُ انْ لَايُعْصى‌ شُكْراً لِنِعَمِهِ‌[2].

اگر خداوند بر عصيان بندگانش نسبت به خود وعده‌ى عذاب نداده بود، هر آينه واجب بود به خاطر شكر نعمتهايش معصيت نشود!

بنابراين بياييد از باب تقدير و تشكر از نعمتهاى حضرت حق، كه احدى را قدرت شمارش آن نيست، از هرگونه معصيت و گناهى خوددارى كنيم، و نسبت به گذشته‌ى زشت خود، در مقام عذرخواهى و توبه و ندامت برآييم، كه اينگونه حركت باعث مغفرت و رحمت، و غرق شدن در لطف و عنايت حضرت محبوب است.

راه توبه‌ى واقعى‌

با توجه به آثار بسيار مهم توبه، كه عبارت از رسيدن به مغفرت و رحمت و رضوان حق است، و نيز پيدا شدن لياقت براى ورود به بهشت، و امان يافتن از عذاب جهنم، و بيرون شدن از جاده‌ى گمراهى، و قرار گرفتن در مسير هدايت، و پاك شدن پرونده از سياهى و ظلمت، بايد گفت: توبه مسأله‌اى است عظيم،

[1] - معانى الاخبار: 270، باب معنى الذنوب التى تغير النعم، حديث 2؛ وسائل الشيعه: 16/ 281، باب 41، حديث 21556؛ بحار الأنوار: 70/ 375، باب 138، حديث 12.

[2] - نهج البلاغه: 842، حكمت 290؛ بحار الأنوار: 70/ 364، باب 137، حديث 96.