همانا ميانه‌روى واقعيتى است كه خداوند عز و جل آن را دوست داد، و مسرف را دشمن است، اسراف تا جايى است كه هسته‌ى خرماى خورده شده را كه شايسته‌ى كاشتن است دور بيندازى، و زيادى آبى كه در اختيار دارى به زمين بريزى!

حضرت على 7 فرمودند:

مَنْ كانَ لَهُ مالٌ فَايّاهُ وَالْفَسادَ، فَانَّ اعْطائِكَ الْمالَ فِى غَيْرِ وَجْهِهِ تَبْذِيرٌ وَاسْرافٌ، وَهُوَ يَرْفَعُ ذِكْرَ صاحِبِهِ فِى النّاسِ، وَيَضَعُهُ عِنْدَ اللَّهِ‌[1].

كسى كه داراى ثروت است بر او باد از فساد، همانا تبذير و اسراف اين است كه ثروت خود را در غير جهت معينش خرج كنى، اينگونه خرج بيهوده و بى‌رويه نام صاحب ثروت را بين مردم بلند مرتبه مى‌كند و نزد خداوند پست مى‌نمايد.

غِشّ‌

نيرنگ زدن به مردم در هر برنامه‌اى، و گول زدن آنان در معاملات، مثل اينكه جنس عيب‌دار را به جاى جنس سالم به آنان فروختن، و خلاصه حيله‌گرى نسبت به مردم در همه‌ى امور مصداق غش است.

مصاديق غش در قرآن مجيد به خصوص در آيات مربوط به امور اقتصادى زياد آمده، و روايات هم براى اين برنامه‌ى ضد انسانى باب مفصلى را باز كرده‌اند.

بدون ترديد غش از نظر قرآن و معارف الهيه عملى حرام، و كارى غير مشروع، و خيانت به مردم است.

از رسول خدا روايت شده:

[1] - تحف العقول: 185؛ بحار الأنوار: 75/ 96، باب 17، حديث 2.