مفضل مى‌گويد: از حضرت صادق 7 پرسيدم چرا خداوند مست كننده را حرام كرده؟

فرمودند: براى زيان و فسادى كه دارد، رعشه‌ى بدن نصيب مشروبخوار است، نور قلب و جان و قيافه‌اش از بين مى‌رود، مردانگى‌اش نابود مى‌شود، جرأت بر انجام محرمات پيدا مى‌كند، خونريز مى‌گردد، زناكار مى‌شود، به محرمش در حالى كه او را بجا نمى‌آورد تجاوز مى‌كند، به شرابخوار اضافه نمى‌شود مگر تمام بديها و زشتى‌ها[1]!

سبّ و ناسزا

بد گفتن و فحش دادن و ناسزاى به مردم، كمال بى‌ادبى و عملى دور از اخلاق، و برنامه‌اى خلاف وزانت و وقار و درستى و ديندارى است.

قرآن مجيد به مردم مؤمن اجازه‌ى سب و ناسزا حتى به دشمنان خدا نمى‌دهد. و روايات و احاديث از ناسزا گفتن به مردم و حيوانات و عناصر و اشيا نهى كرده‌اند.

«وَ لا تَسُبُّوا الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ...»[2].

شما اى اهل ايمان، به آنان كه غير خدا را به عنوان معبود مى‌خوانند دشنام ندهيد، كه آنان هم در پاسخ شما از روى جهالت و نادانى به خدا ناسزا

[1] - عن عبد الرحمن بن سالم عن المفضل قال: قلت لأبي عبد اللَّه 7: لم حرم اللَّه الخمر؟ قال: حرم اللَّه الخمر لفعلها وفسادها؛ لأن مدمن الخمر تورثه الارتعاش، وتذهب بنوره، وتهدم مروته، وتحمله على أن يجترئ على ارتكاب المحارم وسفك الدماء وركوب الزنا ولا يؤمن إذا سكر أن يثب على حرمه وهو لا يعقل ذلك، ولا يزيد شاربها إلا كل شر.

علل الشرايع: 2/ 476، باب 224، حديث 2؛ بحار الأنوار: 76/ 133، باب 86، حديث 21.

[2] - انعام( 6): 108.