بر تو باد كه از غضب بپرهيزى كه ابتدايش ديوانگى و پايانش پشيمانى است.

حضرت باقر 7 فرمودند:

مَنْ كَظَمَ غَيْظاً وَهُوَ يَقْدِرُ عَلى‌ امْضائِهِ حَشَا اللَّهُ قَلْبَهُ امْناً وَايماناً[1].

كسى كه خشمش را فرو خورد در حالى كه قدرت بر به كار گيرى آن را دارد، خداوند قلبش را از امن و ايمان پر مى‌كند.

حضرت صادق 7 فرمودند:

الْغَضَبُ مِفْتاحُ كُلِّ شَرٍّ[2].

خشم كليد هر شرى است.

حقد و كينه‌

كينه‌ورزى، كينه‌توزى و دشمنى با مردم بدون علت شرعى، ممنوع و حرام است.

كينه‌ورز و كينه‌توز براى فرو نشاندن آتش كينه مجبور است آلوده به ستم و ظلم و گرفتار بعضى از معاصى و گناهان شود.

كينه‌ورز و كينه‌توز از رحمت آوردن به مردم و مهربانى به همگان بركنار است، و به همين خاطر بر اساس آيات قرآن و روايات از رحمت و لطف حق در دنيا و آخرت محروم است.

على 7 مى‌فرمايند:

[1] - كافى: 2/ 110، باب كظم الغيظ، حديث 7؛ بحار الأنوار: 68/ 410، باب 93، حديث 24.

[2] - كافى: 2/ 303، باب الغضب، حديث 3؛ خصال: 1/ 7، حديث 22؛ بحار الأنوار: 70/ 266، باب 132، حديث 17.