قَالَ: ذِكْرُكَ اخاكَ بِمَا يَكْرَهُ. قُلْتُ: يَا رَسُولَ اللَّهِ! فَانْ كانَ فِيهِ ذاكَ الَّذِى يُذْكَرُ بِهِ؟

قَالَ: اعْلَمْ انَّكَ اذا ذَكَرْتَهُ بِما لَيْسَ فِيهِ بَهَتَّهُ‌[1].

اى ابوذر! بپرهيز از غيبت، همانا غيبت شديدتر از زناست. به پيامبر گفتم:

غيبت چيست؟ فرمودند: گفتن چيزى كه برادر دينى‌ات از آن خوشش نمى‌آيد.

گفتم: اگرچه آنچه پشت سر او مى‌گويم در او باشد؟ فرمودند: بدان اگر چيزى بگويى كه در او نباشد تهمت است.

نه تنها غيبت حرام است، بلكه شنيدن آن هم حرام و گناه است.

حضرت على 7 فرمودند:

السّامِعُ لِلْغيبَةِ كَالْمُغْتابِ‌[2].

شنونده‌ى غيبت همچون غيبت كننده است.

رسول حق فرمودند:

مَنِ اغْتيبَ عِنْدَهُ اخُوهُ الْمُسْلِمُ فَاسْتَطاعَ نَصْرَهُ وَلَمْ يَنْصُرْهُ خَذَلَهُ اللَّهُ فِى الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ[3].

كسى كه نزد او از برادر مسلمانش غيبت و بدگويى شود، و قدرت بر دفاع از او را داشته باشد و دفاع نكند، خداوند او را در دنيا و آخرت دچار خوارى كند.

استهزاء و تمسخر

دست انداختن مردم و تحقير كردن آنان، عملى بسيار زشت و گناهى سنگين است.

[1] - امالى طوسى: 537، مجلس يوم الجمعة، حديث 1162؛ بحار الأنوار: 74/ 91، باب 4، حديث 3.

[2] - غرر الحكم: 221، سامع الغيبة، حديث 4443؛ تفسير معين: 102.

[3] - من لا يحضره الفقيه: 4/ 372، باب النوادر، حديث 5762؛ وسائل الشيعه: 12/ 291، باب 156، حديث 16332.