الْمُؤْمِنِينَ وَ سَوْفَ يُؤْتِ اللَّهُ الْمُؤْمِنِينَ أَجْراً عَظِيماً»[1].

مگر آنان كه توبه كردند، و خود را اصلاح نمودند، و پناهنده به خدا شدند، و دين خود را براى خدا خالص نمودند، پس اينان با مؤمنانند و به زودى خداوند به مردم مؤمن اجر عظيم عنايت مى‌كند.

«أَلا لِلَّهِ الدِّينُ الْخالِصُ...»[2].

آگاه باشيد دين خالص براى خداست.

آنچه آلوده به ريا و خودنمايى و شرك است از عرصه‌گاه حريم حق جداست و ربطى به حضرت او ندارد.

«... فَاعْبُدِ اللَّهَ مُخْلِصاً لَهُ الدِّينَ»[3].

پيامبر من! خدا را عبادت كن در حالى كه دين را براى او خالص قرار دهى.

اعمال غير مخلصان پوچ و هيچ است، و خريدار اعمال مخلصان خداوند مهربان است.

«... لَنا أَعْمالُنا وَ لَكُمْ أَعْمالُكُمْ وَ نَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ»[4].

پيامبرم! به بدكاران و مشركان بگو: اعمال ما براى ماست، و اعمال شما براى شما و ما نسبت به خداوند بندگان با اخلاصيم.

ريا عمل را باطل مى‌كند و ارزش آن را بر باد مى‌دهد، و اخلاص، عمل را قيمت مى‌دهد و آن را مايه‌ى جزا و مزد آخرت مى‌نمايد.

[1] - نساء( 4): 146.

[2] - زمر( 39): 3.

[3] - زمر( 39): 2.

[4] - بقره( 2): 139.