عهده‌ى قرآن مجيد و روايات است، و با توجه به رابطه‌اى كه با حيات انسان دارند، بخصوص نگاشتن كتاب عمل انسان، و حفظ كوشش‌ها و زحمات و سخنان مثبت و منفى آدميان، و مأموريت آنان در گرفتن جان بشر به وقت مرگ، و موكل بودنشان بر عذاب اهل كفر، عقيده به آنان داراى آثار مثبتى در زندگى انسان است، و اعتقاد به اين موجودات نورانى و مأموران الهى، از زيباييهاى معنوى است.

برزخ‌

عرصه‌گاهى كه فاصله‌ى بين دنيا و آخرت است در منطق قرآن مجيد، برزخ نامگذارى شده.

آنان كه از دنيا مى‌روند ابتدا وارد برزخ مى‌شوند، و در آنجا بر اساس عقايد و اعمال و اخلاقشان حياتى خاص دارند، حياتى كه نه مانند حيات دنيا و نه مانند حيات آخرت است.

«حَتَّى إِذا جاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ رَبِّ ارْجِعُونِ* لَعَلِّي أَعْمَلُ صالِحاً فِيما تَرَكْتُ كَلَّا إِنَّها كَلِمَةٌ هُوَ قائِلُها وَ مِنْ وَرائِهِمْ بَرْزَخٌ إِلى‌ يَوْمِ يُبْعَثُونَ»[1].

تا هنگامى كه مرگ يكى از آنها فرا رسد، (در اين هنگام كه خود را در حال بريدن از اين جهان و قرار گرفتن در جهان ديگر مى‌بيند، پرده‌هاى غرور و غفلت از مقابل ديدگانش كنار مى‌رود، گويى سرنوشت دردناك خويش را با چشم مى‌بيند، عمر و سرمايه‌هاى از دست رفته، و كوتاهيهايى را كه در گذشته كرده، و گناهانى كه مرتكب شده، عواقب شوم آن را مشاهده مى‌كند، اينجاست كه فرياد او بلند مى‌شود) و مى‌گويد: اى پروردگار من! مرا باز

[1] - مؤمنون( 23): 99- 100.