لِلْكافِرِينَ»[1].

كسى كه دشمن خدا و فرشتگان و انبيا و جبريل و ميكال است كافر مى‌باشد، همانا خداوند دشمن كافران است.

«وَ مَنْ يَكْفُرْ بِاللَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ وَ كُتُبِهِ وَ رُسُلِهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ فَقَدْ ضَلَّ ضَلالًا بَعِيداً»[2].

كسى كه به خداوند و فرشتگان و كتب الهى، و رسولان حق، و روز قيامت كفر بورزد، هر آينه گمراه شده، گمراهى دور و بعيد.

در خطبه‌ى اول نهج البلاغه سه مسأله درباره‌ى فرشتگان مطرح است:

مسأله‌ى يكم- كيفيت فعاليت و عبادت فرشتگان:

سجده، ركوع، صف كشيدن، تسبيح، امين وحى بودن، زبانهايى براى پيامبران، فعاليت در اجراى قضا و امر الهى، نگهبانى بندگان، نگهبانى درهاى بهشت و دوزخ.

مسأله‌ى دوم- مشخصات وجودى گروههاى فرشتگان مانند: گسترشى به طول و عرض زمين و آسمانها.

مسأله‌ى سوم- وضع درونى فرشتگان:

خسته نمى‌شوند، نمى‌خوابند، عقول آنها دچار سهو نمى‌شود، فراموشى راهى به آنها ندارد، در برابر خداوند توهّم تصوير ندارند، صفات مخلوقات را به خداوند نسبت نمى‌دهند، خدا را محدود در مكانها نمى‌كنند و با مثل و نظير به او اشاره نمى‌نمايند[3].

آرى، فرشتگان از مصاديق غيب جهان هستى مى‌باشند، و بيان وضع آنها به‌

[1] - بقره( 2): 98.

[2] - نساء( 4): 136.

[3] - شرح نهج البلاغه‌ى جعفرى: 2/ 123.