صداى خود را پايين مى‌آورند، دلهاى باتقوايى دارند)

3- اكنون كه در محضر پيامبر 6 نيستيم، باز مسئله ادب در زيارت مرقد حضرت و نسبت به جانشينان حضرت همچنان در جاى خود باقى است.

4- ادب‌هاى مقطعى و لحظه‌اى نشان دهنده عمق تقوى نيست. «يَغضّون اصواتهم» (فعل مضارع و نشانه استمرار و عميق بودن است)

5- در قرآن هرجا كلمه «مغفرت‌» و «اجر» آمده، اوّل سخن از مغفرت است. زيرا تا از گناه پاك نشويم، نمى‌توانيم الطاف الهى را دريافت كنيم. «لهم‌مغفرة و اجرعظيم»

ادب در گفتگو

اكنون كه اين آيه از آداب گفت و گو با رسول‌اللَّه سخن مى‌گويد، ما نيز كمى درباره دستوراتى كه اسلام براى سخن گفتن دارد، اشاره كنيم:

1- گفتار بايد همراه با كردار باشد وگرنه قابل سرزنش است.

«لِمَ تَقولون مالا تَفعلون»[1]

2- گفتار بايد همراه باتحقيق باشد. (هدهد به سليمان 7 گفت: خبرى قطعى و تحقيق شده آورده‌ام) «بِنَباءٍ يَقين»[2]

3- گفتار بايستى دل پسند باشد. «الطّيّب مِن القَول»[3]

[1] -صف، 2

[2] -نمل، 22

[3]- حج، 24